Ноч з 29 на 30 кастрычніка 1937 года была адной з самых страшных начэй для Беларусі. У гэтую ноч бальшавіцкія каты пазбавілі нашу краіну голасу — голасу сумлення — расстраляўшы 26 беларускіх паэтаў, пісьменнікаў, перакладчыкаў. 26 жыццяў. Дзясяткі кніг. Сотні вершаў. Адна беларуская культура, якая і па сёння перажывае гэтую вялікую страту. Але бяда ў тым, што такая ноч у гісторыі Беларусі была не адна — і ў кожную з іх, у кожны са страшных дзён краіна губляла сваіх найлепшых людзей, свае душы і сэрцы. Да гадавіны «Ночы расстраляных паэтаў» «Новы Час» расказвае пра некаторых з тых, чые вершы ўжо больш за 80 гадоў шапочуць хвоі ў беларускіх лясах.  У кожнага з іх быў свой шлях, свой спосаб гаварыць і маўчаць. Расстраляныя беларускія паэты былі адметнымі не толькі вершамі — кожны з іх быў асобай, якую вельмі часта складана было выразаць з радкоў. І ў Тодара Кляшторнага гэта атрымлівалася, мабыць, найменей з усіх. Артыкул цалкам чытайце тут: https://novychas.online/kultura/tut-kozny-kryz-advecznae-zmahanne-tut-kozny-ku