Сама каралева Бона Сфорца любіла мішкулянцыю на абед. Можа, таму так доўга і пражыла: шэсцьдзесят тры гады для людзей XVI стагоддзя — гэта доўгі век. Таму не ўпускайце шанец і давайце гатаваць разам. Само слова «мішкулянцыя» італьянскага паходжання і азначае «змешванне», што паказвае на вялікую колькасць складнікаў, якія выкарыстоўваюцца ў страве. Але не хвалюйцеся, складнікі танныя, а галоўнае — вельмі карысныя. А смачная страва гатуецца хутка. З’яўленне моды ў беларускай кухні на італьянскія стравы звязваюць з імем Боны Сфорца, якая выйшла замуж за вялікага князя літоўскага і караля польскага Жыгімонта Першага. Калі казаць сучаснай мовай, каралева італьянскага паходжання Бона Сфорца была таленавітай бізнэс-вумэн, якая прафесійна дамаўлялася са шляхтай і развівала гандлёвыя шляхі, будавала масты, правяла аграрную рэформу. Але ж разам з прадпрымальніцкімі навыкамі Бона заставалася жанчынай, якая любіла смачную і вытанчаную кухню. Яна прывезла не толькі новыя рэцэпты страў, а і навучыла шляхту і нават сялян культуры ўжывання ежы і этыкету. Калі казаць проста, то мішкулянцыя — гэта суп. Але вельмі вытанчаны і смачны. Рэцэпт гэтага супа можна таксама знайсці ў кнізе «Літоўская кухарка» Вінцэнты Завадскай, якая была выдадзена ў 1854 годзе і перавыдавалася потым мноства разоў. І ў позніх варыянтах кнігі мішкулянцыя фігуруе пад назвай «Суп “Усяго патроху”». Прыгатуйце мішкулянцыю разам з Таццянай Бародкінай! Рэцэпт у відэа! А ці гатавалі вы такое? https://youtu.be/GqQJc5cTGzA https://youtu.be/FCg0E2Wcbk8 https://youtu.be/O5gKx_twmP0 #кулинария #суп #кухня #рецепты