Мінск лістападаўскім ветрам здувае, увесь дол у дробнага лісця крупе. Заснулі на зіму катамараны насупраць дома-музея РСДРП. Не самая цёплая сёлета восень, але нешта ўнутры мяне так мякенька грэе, Што хочацца верыць — нешта харошае ёсць і ў гэтым усратым доме-музеі. Свет стаў у нейкую кропку стабільнасці, у сталоўках стабільна праціўны кампот. У Палацы мастацтваў ярмарка футра, ярмарку мёду і наадварот. Ля БДЭУ зусім выпадкова ў лоб сутыкнуліся двое ілбом: Яна з журналам групы пад пахай, і ён — у шортах пад пінжаком. Ну што тут такога? Было і было, і ляцець бы далей, ну ёсць яшчэ справы: Забраць на вакзале пасылку ад мамкі, завезці ў абшчагу і зноўку на пары. Хто б мог падумаць, пасля той сустрэчы як шмат ў памяці змогуць заняць Пакоі адзін аднаго ў інтэрнаце — сто шэсцьдзесят дзевяць і сто сорак пяць. Цягнуцца ў неба тралейбусаў рогі, Трамваі па рэйках паўзуць слімакамі. Хто ж ведаў, што так цесна дарогі Сплятуцца ў адну пад сухім лістамі. Глінтвейн у меню дадалі кафэшкі, Усохлі каштаны ў чаканні марозу. Хто б мог ведаць тады, што іх сцежкі Сплятуцца ў адну на рагу ля нархозу. Так пачалося і хутка ўзрасло каханне памерам пад самыя зоры, І разуменне, што грошы не тут, а недзе ў далёкім чужым Нуменоры. І вось самалёт іх над хвалямі прэ туды, дзе заробяць яны мільярд. Такі сабе, блін, варыянт work & travel дзе travel a little, but work very hard. Work very шмат, work за капейку! Што, work-life balance? Ніколі не чулі! Жыццё — не каробка цукерак, не цукар, не мёд, і не келіхі з кіндзмараулі. І як ні хацелася ўсё і адразу, і як бы не прагнула сэрца палёту, Дзень у дзень, дзень у дзень, з году ў год: работа, вучоба, работа, работа. Выграблі неяк, няма як спыніцца, калі ўжо далёка заплыў за буйкі. П’еса складаная, добра, што ім давялося іграць у чатыры рукі. Упартай хадою дайшлі да жыцця, дзе за ўсё, што было, ні кроплі не шкода: Дзе ён актуарый, яна антраполаг, дзе дзеці, дзе дом, дзе каханне і згода. Цягнуліся ў неба тралейбусаў рогі, Трамваі па рэйках паўзлі слімакамі. Хто ж ведаў, што цесна дарогі Сплятуцца ў адну пад сухім лістамі. Глінтвейн гасцям налівалі кафэшкі, Сохлі каштаны ў чаканні марозу. Хто бы мог ведаць тады, што іх сцежкі Сплятуцца ў адну на рагу ля нархозу. Чую здалёку нямое пытанне: што ты, Сярога, нам выдаў за дзіва? Дзве тысячы сімвалаў налапатаў, і ў іх выпадкова ні слова пра піва? Ты што, асмялеў паказаць нам нарэшце свой верш, напісаны ў шаснаццаць гадоў? Дзе мета-іронія? Чаму так сур’ёзна? Што за ванілька? Ты што, Рыжкоў? Не, я не аб’еўся магічных грыбоў. Спакойна, рабяты, гэта апяты. Восень — час лірыкі пагатоў, восень — адно юбілейныя даты. Усё, што сёння я вам распавёў, як водзіцца, based on a true story. Мяне папрасіла аб тым гераіня — тая, якая жыве за тры моры. Насця з Ліды, дзе свае флюіды, дзе, як і ў Ашмянах, жыццё без прыўкрас. І звязвае ніткаю тонкаю нас гісторыя даўняя, як піраміды. У летніку школьным, дзе дзеці напрыканцы слёзна пішуць прызнанні ў анкеце, У пакоі насупраць, дзе Насця жыла, я пачуў упершыню NRM на касеце. І каб не тое лета пад Гродна, усё такой бы была пастаянная Планка. Падумаеш, троху меншы быў сусветны лічыльнік згадак слова “фіранка”. Так жа паўзлі па Мінску тралейбусы, і трамваі з рэйкаў ганялі лісты. Усё было б тое самае, але быў іншы я. А ты? Мы жывём пад зямлёй, жывём пад асфальтам, мы добра бачым у цемры. Мне не трэба літасці і шкадавання, але ўнутры ўсё жывое, а не кансервы. Я чую ўсе шолахі і як скрабецца нешта глыбока цішком, І ўсё, што мне трэба, — гэта хоць троху гісторый з харошым канцом. Leibonik / Minsk-Amsterdam-Warsaw / 2023-2024 Mixed and mastered by Jasmin "Jess Davy" Alibegic at Peak Attack Studios