Словы Алена Горад сціснуў мяне сваёй шэрай рукой. Разыйшліся сябры і прыйшоў неспакой. Дзе ж ты, шчасце маё? Вецер дзьме ад вакна. Я схапіўся, а часу амаль што няма. Як п'яны, тады я за горад пайшоў І сцяжынку адну там шукаў - не знайшоў. Адзвінелі даўно галасы салаўёў. Лес, я ведаю: тут знікла лета маё! Што было, адыйшло і не вернеш назад, Але я адшукаў усімі кінуты сад. Я падняў адзін яблык, а ён як жывы, І ў далонях дрыжэў ад халоднай вады. Прыпеў: Яблыкі, апошнія яблыкі... І плача лістапад, і кропляй па шчацэ Апошні дождж. Яблыкі, апошнія яблыкі... А лета праплыло, як човен па рацэ. Яно даўно прайшло. Не хаваюся я за жыццёвай мяжой. Захлынаюся самай салодкай ілжой, У якой чую гром веснавых навальніц. Перад лікам Хрыста я схіляюся ніц. Над Сафіяй маёй кружыць чорны груган. Нада мной і над Полацкам ліпкі туман. Ён хацеў, каб я спаў, толькі я не заснуў, І таму я ў вочы смяюся яму. Што ж ты робіш, туман? Што ты можаш зрабіць? Ён маўчыць, і так ціха паветра дрыжыць. І ў садах над Дзвіной восень б'е ў званы, Ды ніхто не пачуе, як плачуць яны. Прыпеў.