Ерыхон адзін з самых дрэўніх гарадоў  планеты. Яго гісторыя налічвае ці не дзесяць тысяч гадоў.  Ерыхонцы былі сведкамі шмат якіх біблейскіх падзей як са Старога так і з Новага Запавету. Бог дакранаўся гэтага горада тады, як ад гучання ерыхонскіх труб і спеваў ізраільскіх войскаў на чале зІсусам Навінам руйнаваліся яго муры. Камяні яго вуліц памятаюць дотык ступняў самаго Місіі, бо Ісус бываў у Ім.  Гісторыя хрысціянаў-паломнікаў у Святую Зямлю пераплетаецца з гісторыяй гэта горада. Калі ў кагосьці з пілігрымаў сцерліся з памяці ўспаміны пра Ерыхон, ды падзабыў, як ён выглядае, я нагадаю вам пра фінікі. Акурат там паломнікі набываюць гэтыя сушаныя плады на слынным базарчаку са слодычамі ды сувенірамі. І можам узгадаць, што сам Ерыхон як на далоні добра бачны з гары Каранталь. Там, на месцы спакушэння Ісуса ў пустыні, у самой гары ёсць збудаваны манастыр. Асабіста мне, пры самой назве Ерыхон  у памяці заўсёды усплывае такая карціна. Неяк 25 снежня на Святой Зямлі, я з групай пілігрымаў святкаваў Божае Нараджэнне і мы былі таго ж дня ў Ерыхоне. І вось ужо пакідаючы, пасля малітвы ў касцёле, гэты гарадок, наш аўтобус раптоўна быў затрыманы паліцэйскімі. Яны літаральна перакрыўшы сваім аўто нам дарогу, самыя амаль уварваліся ў аўтобус. Ад такіх нечаканых падзей, я аж устрывожыўся. Здзіўленнем да ўсяго стала тое, што апроч аўтаматаў, якія паліцэйскія там звычайна трымаюць у руках, яны да таго ж трымалі кветкі. Прашоўшыся праз салон аўтобуса, нечаканыя госці кожнаму з нас падаравалі па чырвонаму гваздзіку. Калі кожны атрымаў па кветцы і пачуў віншаванні з Раством, мы паехалі далей. Гэта мая Ерыхонская гісторыя. Вядома за дзесятак тысячагоддзяў свайго існавання Ерыхон быў сведкам і не такіх гісторый. Кожны з вас напэўна мае сваю гісторыю. Напрыклад Евангеліст Марк (Мк 10, 46–52) піша пра гісторыю сляпога жабрака Бартымэя. Які сустрэў Ісуса, калі той выходзіў з горада. Ды громка крычаў: "Ісусе, Сыне Давіда, змілуйся нада мною." (Мк 10, 47). Сляпы маліў Госпада, каб той, даў яму зрок. У выніку сляпы пачаў бачыць.  Цуд здзейсніны Ісусам у Ерыхоне мяне штурхае на філасоўскія думкі. Чалавек можа мець прыналежнасць да найбольш дрэўней гісторыі свету, быць яе неадрыўнай часткай, але так і не будзе мець магчымасці бачыць ды разумець, што дзеецца вакол яго. Гісторыя, як і жыццё будуць проста як пясок беззваротна уцікаць праз яго пальцы.  Так дзеецца ў жыцці чалавека і ён будзе пазаставацца чужым у гэтай гісторыі, аж да таго моманту пакуль, не звернецца да Госпада. Не адважыцца прасіць у Яго  зрок, але непроста цялесны зрок. Але магчымасць глядзець на свет Божымі вачыма. Такі зрок, дзякуючы якому будзе глядзець і разумець, што адбываецца вакол. І ў гэты самы момант Бог дазваляе ўбачыць чалавеку што у цэнтры жыцця знаходзіцца сам чалавек. А Бог для чалавека піша гісторыю свету, народаў і гісторыю асабістага жыцця кожнага з нас. Бо Госпад ёсць творца гісторыі. У Беларусі сёння той хто стаіць на баку дабра бачыць вайну паміж дабром і злом, але не бачыць, як дабро перамагае зло.  Дзеецца гэта таму, што сёння мы беларусы, як нямыя перад Госпадам. Мы не крычым, як Бартымэй "Ісусе, злітуйся!"  І выбар належыць да нас ці пазаставацца сляпымі і нямымі, ці ўсёж змяніць свой лёс і гісторыю нашай краіны!  Чалавек сам не пераможа зло і моц д’ябла, чалавеку патрэбна дапамога Божая. Той хто звяртаецца па яе, тады хоць і праз слёзы, але ўпісваецца ў гісторыя з радасным заканчэннем "Хто ў слязах сеяў, * будзе з радасцю жаць." (Пс 126, 5). Госпад яшчэ не паставіў кропку ў гісторыі Беларусі. Чым гэта гісторыя завершыцца залежыць ад таго ці звернемся мы да Госпада. Божа, ратуй Беларусь!