наташа першае слова ў жыцьці, якое я напісаў, было слова „наташа" быў толькі перавучыўся зь левай рукі на правую сеўшы на кухні ды ссунуўшы ўбок астыглую кашу выводзіў яшчэ не знаёмыя знакі, няўмелыя ды каравыя часьцей жа, аднак, маляваў караблі, мора і аргентыну -- пра аргентыну, зрэшты, дадумаў, каб дадаць рамантызму дык вось... маляваў караблі і „наташа" пісаў несупынна -- што яшчэ трэба маладому й растушчаму арганізму? што трэба яшчэ, дык гэта зламаны прыймач, пажадана з антэнай якім уначы галасы марсіянаў лавілі мы з братам скажу па-даросламу: гэта было так а-ху-ен-на! ламайце свае прыймачы і слухайце космас, рабяты! гулялі ў вайнушку, ніхто не хацеў быць за „немцаў" за фашыкаў быць -- западло, усьвядоміў зь дзяцінства антысавецкасьць зьявілася потым -- праз касьцёл і адраджэнцаў мне дзед распавядаў, як у вайну забіў камуніста мы ж забівалі адно надакучлівых жабаў з рагатак стралялі -- кшталтавалі баявое майстэрства старыя сварыліся, нешта пра дождж нагадвала баба мы ж узіраліся ў неба й чакалі, калі спрацуе нашае зоаблюзьнерства... прымхі, аднак, буксавалі -- дзяцінства пакрылася пылам відаць, забабоны -- усё-ткі цацка дарослых, ня наша зрэшты, можа і добра, што дажджом тым ня змыла ўсе успаміны, а зь імі - і першае слова "наташа"... daroha warszawa`2012.IX.16, 02:25