"...каб зрабіцца ўсім, што навокал, і аднойчы ператварыцца ў кропку." #СловыМацней - Беларусь галасамі сучасных беларускіх аўтараў. Па вечарах штосераду. 🔳 Віталь Рыжкоў — нарадзіўся 28 красавіка 1986 г. ў Магілёве. Скончыў аўтамеханічны факультэт БРУ (Магілёў). Фіналіст конкурсаў Беларускага ПЭН-цэнтру, прысвечаных стагоддзю газеты “Наша Ніва” (2007) і памяці К. Шэрмана (2009). Пераможца паэтычных слэмаў у Беларусі і Украіне, лаўрэат прэміі часопіса "Дзеяслоў" "Залаты апостраф" (2008), прэміі імя М. Багдановіча “Дэбют”. Аўтар кнігі “Дзверы, замкнёныя на ключы” (2010), з дапаўненнямі перавыдавалася ва ўкраінскім выдавецтве "Крок" (Тэрнопаль) у 2014 годзе. Мае ўласны музычны рэп-праект Angst. ---//--- Унутраны горад – як верш з адзінай метафарай: пляскаты й просты. Па ім у імжы вострай лёгка прайсці ад мяжы да мяжы – абы было з кім. Яго архітэктар сам, відаць, і не думаў, як тут будзе жыць: ён ставіў мост у разліку, што рака сама прабяжыць пад мостам. У самым цэнтры – каменная постаць, як костка ў горле горада, і раз на год з гонарам, альбо без гонару, тут праводзяць парады паразаў і перамог. Бывала дзіўна й сорамна, калі падчас правядзення іх мог прысутнічаць хтосьці – зазвычай на іх адзінока маршыруюць коскі і вельмі рэдка бываюць госці. Сумна й бязлюдна на цэнтральнай плошчы, пад якой, невядома навошта, па трубе цячэ памяць падземнай ракой. Архітэктар так і не здолеў прыдумаць, што рабіць з ёй. Для выпадковых людзей без імён – квартал з ільготным жытлом, тут рыпяць старыя арэлі з ветрам ва ўнісон, і хіліць у сон: стваральнік працаваў тут у сезон дажджоў, і ён зрабіў спальным гэты раён. На сцяне надпісы неразборлівым почыркам, і на гэтыя вуліцы збочваць зусім не хочацца, бо невядома, чыя тут вотчына. Тут гарэлі будынкі, і пад заваламі яшчэ нехта варочаецца, хай ідзе туды хто заўгодна, апроч мяне, я проста заплюшчу вочы і пачакаю, пакуль усё скончыцца. Я невідочны. Няўжо гэта сюды мы крочылі? Эй, давай паварочваем і проста пакінем ноч над імі. Можа, і будзе тут іначай аднойчы, але пакуль занадта змрочна – давай пройдземся моўчкі. Хадзем далей уздоўж цяністых алей, дзе гнёзды звілі сівыя Сівілы і з усёй сілы ўслухоўваюцца ў цішыню, але нічога не чуюць і дасылаюць жыхарам начныя жахі з ню, якія я, дарэчы, таксама сню. Ведаеш, часам тут не так ужо й змрочна, часам тут нават больш ці менш. Ёсць правіла, якое, як жыццё, не зменіш, калі падсвядома для існавання ты абярэш месца, дзе павольней за ўсё пастарэеш, а можа і не памрэш. Аднойчы я пасялюся ў верш. У самым цэнтры каналізацыйны сток, куды ўвесь час нетаропка ўслед за паводкай, сцякае горад, увесь анклаў, з дарогамі і высоткамі, з насельнікамі і архітэктарам-недаробкам, каб зрабіцца ўсім, што навокал, і аднойчы ператварыцца ў кропку. #БудзьмаБеларусамі 👉Словы мацней. Сучаснасць: https://youtube.com/playlist?list=PLp0aOIn3iSMHjaN7EVz57Cvsm3GljsjGs 👉Словы мацней. Рэпрэсаваныя: https://youtube.com/playlist?list=PLp0aOIn3iSMHe1_izNAes1bbCM981IP2s Віталь Рыжкоў: https://www.instagram.com/ryzhkou/ Angst: https://vk.com/angstmusic БУДЗЬМА РАЗАМ: Сайт https://budzma.org Telegram https://t.me/budzmaby Facebook https://www.facebook.com/budzmabelarusami VK http://vk.com/budzmabelarusami Instagram https://www.instagram.com/budzma/ Twitter https://twitter.com/budzma