Наёмнікі — гэта асобы, якія ўдзельнічаюць у ўзброеных канфліктах з мэтай асабістай выгоды, а не з ідэалагічных меркаванняў. Паводле Жэнеўскіх канвенцый, да ключавых крытэрыяў наёмніцтва адносяць вербаванне, матэрыяльную зацікаўленасць, адсутнасць грамадзянства або пастаяннага пражывання на тэрыторыі канфлікту, а таксама незалежнасць ад афіцыйных узброеных сіл. Наёмнікі не прызнаюцца законнымі камбатантамі і не маюць абароны па законах вайны. Істарычна наёмніцтва існавала з антычных часоў, уключаючы грэчаскіх наёмнікаў і італьянскіх канадзьераў, і працягвалася ў розныя эпохі, уключаючы XX і XXI стагоддзі з з’яўленнем прыватных ваенных кампаній (ПВК). Сучасныя ПВК, такія як **Executive Outcomes**, дзейнічаюць як легальныя структуры, якія прадастаўляюць паслугі аховы і навучання, аднак іх удзел у баявых аперацыях часта размывае межы паміж законнай і незаконнай дзейнасцю. У Расіі і міжнародным праве дзейнасць ПВК застаецца прадметам прававых спрэчак і неакрэсленасцяў.