#Вершалюцыя #Некляеў #by_culture прысвячаецца Паўлу Севярынцу, Яўгену Афнагелю, Андрэю Войнічу, Максіму Вінярскаму, Паўлу Юхневічу, Ірыне Шчаснай, Зьмітру Казлову Калі ўжо Гасподзь апрануў мяне ў плоць, Калі я паўстаў, як яго падабенне: «Не ўсё табе даў я», – сказаў мне Гасподзь. « А што ты не даў мне?» «Сумленне». «Дык дай Ты мне тое, чаго не дадаў. Ці, можа, сумленне з сабой Ты не носіш?» «Ты проста не ведаеш, – Бог адказаў, – Што гэта такое? Чаго ў мяне просіш. Я даў і нянавісць табе, і любоў, Не пашкадаваў для цябе я нічога. Сумлення не даў, бо нідзе не знайшоў, Не ўсё ў Божым свеце ёсць нават у Бога. І ты яго можаш таксама не мець, Бо будзе балець да разрыву аорты! «Навошта ж мне тое, што будзе балець?» «Каб я адчуваў, што жывы ты. Не мёртвы». «Дык я й без сумлення нібыта жывы. І нават да Бога падобны нібыта». «Жыцця я насеяў, бы ў полі травы, На межах быцця і на межах нябыту. Сумленне ж ніяк не пасеяць, не зжаць, Яно – самародак у нетрах Сусвету». «Дык дзе ж яго ўзяць?..» І сказаў Бог: «Шукаць. Цябе і стварыў я ў Сусвеце на гэта».