Краю мой родны! Як выкляты Богам — Столькі ты зносіш нядолі. Хмары, балоты… Над збожжам убогім Вецер гуляе на волі. Поруч раскідалісь родныя вёскі. Жалем сьціскаюцца грудзі! — Бедныя хаткі, таполі, бярозкі, Ўсюды панурыя людзі… Шмат што зрабілі іх чорныя рукі, Вынеслі моцныя спіны; Шмат іх прымусілі выцерпець мукі Пушчы, разлогі, нізіны. Кінь толькі вокам да гэтага люду — Сьцісьнецца сэрца ад болю: Столькі пабачыш ты гора усюды, Столькі нуды без патолі. Песьня пяе, як удовіна сына, Янку, каханьне згубіла: Там, дзе панура схілілась каліна, Беднага хлопца магіла. Ў гутарках-казках аб шчасьці, аб згодзе Сэрца навін не пачуе. Сьціснула гора дыханьне ў народзе, Гора усюды пануе. Хваляй шырокай разьлілась, як мора, Родны наш край затапіла… Брацьця! Ці зможам грамадскае гора?! Брацьця! Ці хваце нам сілы?! #Вершалюцыя