Слухаю, седзячы ў лесе панурым, ціхія шэпты лістоў, пакідаючых роднае дрэва... Сумна-ўрачыста, з маўкліваю скаргай на злую прыроду, ціха, паволі — бы нехаця — падаюць з неба і бліскучаю жоўцю зямлю засцілаюць... У роспачы круцяцца, у бокі кідаюцца — мусіць, не хочуць, баяцца цалункаў халоднага долу. Квола-празрыстыя, жоўта-васковыя — сумна лятуць і з маркотай вялікай кладуцца... І шэпчуць... Шэпчуць так ціха, ледзь чутна, цягуча, тужліва... Што? Не згадаць! Нешта адвечнае, цёмна глыбокае, нешта праўдзівае, смутна знаёмае шэпчуць... Нешта мінулае і непазбыўна жывучае... Нешта такое, што кратае ў сэрцы балючыя струны і грудзі агортвае жалем пякуча-салодкім... Нешта такое... А што? Не згадаць! Не згадаць, аб чым шэпчуць лісты, як кладуцца на чорную, брудную глебу... Шэпчуць так ціха, ледзь чутна, цягуча, тужліва... Дрэвы панура стаяць... Жоўцяю плачуць... К сонцу працягваюць веткі свае нерухомыя — быццам ратунку ў сонейка просяць... З ветак сцякаюць астатнія кроплі жаўцізны... А сонца не чуе... Чужое, далёкае стала... Глядзіць і не бачыць... Неяк няўважна кідае наўкола свае нежыццёвыя косы... Быццам за лета змарылася, сілу згубіла... І дрэвы чарнеюць... Чарнеюць ад гора-пакуты... Плачуць і слухаюць разам са мною ціхія шэпты слязінак-лісточкаў... Шэпчуць лісты... Шэпчуць так ціха, ледзь чутна, цягуча, тужліва... [1928]