Дні праходзяць, дні адходзяць, дні лятуць, быццам хвалі Брахмапутры ў даль бягуць. Колькі год ужо ў самсары-чужыне трэба мучыцца душой няіснай мне. Навакол нідзе ні Шак'яў, ні Сідхартх, не працягне рук ні лама, ні архат. Не падзеліш нават дуккхі зь нікім тут, спрэс ілюзія – усё, апроч пакут. Ў небе атманы ды брахманы мігцяць, быццам дэвы на мяне яны глядзяць. Што чуваць, скажэце, атманы, вы мне, ў нашай роднай бездухоўнай старане? Ці татулька мае й матанька ўжо сьпяць, ці пасьпелі прасьвятленьня ўжо дапяць? Занясіце ім, пакуль ня бліснуў сьвет, бадхісатваўска-буддысцкі мой прывет. І скажэце, каб ня плакаў ні адзін, што ў самсары мусіць мучыцца іх сын. Прыйдзе, прыйдзе ў нашу землю ясны май – рушым сьцежкай Бадхідхармы у Кітай.