Як многа Будд! І ўсе мне мілы! Усіх зьлічыць ня маю сілы. Ня раз, утомлены дарогай, рэінкарнацыяй убогай, да іх я ў думках залятаю і Сутру Сэрца паўтараю. Вось як цяпер перада мною ўстае ня елка й не бяроза, а фікус наш рэлігіёза, і там манах з манахінёю абняўшысь ціха над вадою, як бадхісатва ў час саторы у братнім месьце Бангалоры. Люблю цябе, Біхар мой родны, Дзе Ганг ільецца срэбраводны, Дзе ступы дружнай чарадою Стаяць, як вежы, над вадою. Як многа Будд! І ўсе мне мілы! Усіх зьлічыць ня маю сілы, Усіх зьлічыць ня маю сілы...