Бадхісатва ты мой, бадхісатва, ходзіш ты па лясах і пасадках, ходзіш ты па палёх верасовых, неўміручы і пазачасовы. А як прыйдзеш на хутар мой зрэдку – сядзеш мэдытаваць на падворку. Можа, ты у мяне закахаўся, можа, возьмеш з сабой на Маёрку? Ці хаця б падтрымаеш гаворку? Бадхісатва ты мой, бадхісатва, не сядзі як той слуп на падворку – ці ты хочаш сядзець так да заўтра? Можа, звалім пажыць у Нью-Ёрку? Для пачатку купі ты мне норку, упалюй мне бабра ці лісіцу. Я пашыю шыкоўнае футра, каб лісіцай пасьля нарадзіцца. Ах, самсара мая, ах вязьніца, ну чаму, ну чаму я лісіца? Мушу з футрам сваім я хавацца, каб на дурня з ружжом не нарвацца. Мушу я пільнавацца капканаў, мушу я прабірацца ўдоўж сьценак – толькі ўрэшце мне наканавана алігарха ўпрыгожыць засьценак ці ў музеі стаяць за бясцэнак. Бадхісатва ты мой, бадхісатва, ходзіш ты па лясах і пасадках, ходзіш ты па палёх верасовых – ну чаму ты такі непапсовы? Паглядзі ты на зад мой хвастаты, Бадхісатва ты мой, бадхісатва... Бадхісатва ты мой, бадхісатва.