чытае Аляксандр Шароў Да 85-ых угодкаў «Ночы расстраляных паэтаў». Валеры Маракоў (27.03.1909 - 29.10.1937) – беларускі паэт, перакладчык. Расстраляны паводле прысуду «тройкі» нібыта як «член контррэвалюцыйнай нацыянал-фашысцкай арганізацыі». Рэабілітаваны 23.04.1957. Аўдыя: радыёкампазіцыя паводле вершаў Валерыя Маракова © Беларускае радыё, 1996; рэдактар Галіна Шаблінская, чытае артыст Аляксандр Шароў © Канал «Культура» Беларускага радыё / перадача «Паэтычная раніца», 2020 Ілюстрацыя: ① Фота Валерыя Маракова 1930-ых гг. з фондаў ДМГБЛ nlb.by/by/infarmatsyynyya-resursy/elektronnyya-infarmatsyynyya-resursy/resursy-natsyyanalnay-bibliyateki-belarusi/virtualnyya-praekty-vysta-ki-i-kalektsyi/virtualnyya-praekty-bibliyateki/virtual/na-khvali-chasu-u-plyni-zhytstsya/common/316381/ ② Фота з «Ночы расстраляных паэтаў»'2017 (РС) Тэкст: Валеры Маракоў – верш «Была восень у роднай краiне…» (1927) Маракоў В. – «Рабiнавая ноч: вершы, успамiны, жыццяпiс» – Мн., 2003 – 480 с., 24 iл. (с.64) PDF-версія: http://www.marakou.by/by/v-marakou/rabinava.html Была восень у роднай краiне, Гаварыла мне шчырасць не раз Гэту песню халодную кiнуць I квiтнець, расквiтаць, не згараць. Так, я верыў ёй цiха й пакорна, Я шукаў новых радасных слоў, I па-новаму рытмам задорным Маладое жыццё расцвiло. Тыя днi я прыпомнiў з пагрозай… Хтосьцi крыкнуў глыбока ў душу, Што на бруднай асенняй дарозе Аб маiм самагубстве пачуў. Абляталi й згаралi пялёсткi Чорным дымам халоднай пары I крывёю на грудзi бярозак Прыпадаў светлы золак зары. Я стаяў, i дзiвiўся, i марыў. Я хацеў, як другiя, пажыць, Каб згубiць гэтай восенi хмары, Каб навекi забыць пра крыжы. I затым мо у новую восень З новай песняй ў юнацкiх грудзёх Мне так хочацца, хочацца госцем Прывiтаць гэты свет i жыццё! 1927