Утрыманне насельніцтва ў стане страху з'яўляецца ключавым інструментам для дыктатараў, такіх як Лукашэнка, у мэтах захавання ўлады. Страх душыць іншадумства і пратэсты, робячы грамадзян менш схільнымі да актыўных дзеянняў супраць рэжыму. Гэта стварае атмасферу, дзе дэмакратычныя сілы ўспрымаюцца як пагроза, што ўмацоўвае аўтарытарны парадак і перашкаджае дэмакратызацыі. Лукашэнка выкарыстоўвае страх для апраўдання дзеянняў сілавых структур, прадстаўляючы рэпрэсіі як неабходнасць барацьбы з "ворагамі народа". Таксама атмасфера страху маніпулюе грамадскай думкай, ствараючы ілюзію бяспекі пры існуючым рэжыме. Аднак страх мае і адваротны бок: ён спараджае асцярогі самога Лукашэнкі і ягонага атачэння перад магчымай адказнасцю за пакуты народа. Такім чынам, створаны рэжымам страх, хоць і служыць інструментам кантролю, у канчатковым выніку можа абярнуцца супраць яго і прывесці да яго звяржэння.