Вілянскі перыяд (1316 - 1385) пачынаецца з княжання Гедыміна, калі сталіца Вялікага Княства Літоўскага была перанесена ў Вільню. У гэты час адбываецца значнае пашырэнне тэрыторыі ВКЛ, у асноўным за кошт сучаснай Беларусі. Перыяд характарызуецца ўмацаваннем княжаскай улады і дыпламатычнымі поспехамі ў Заходнім і Усходнім напрамках. Пасля смерці Гедыміна кіраванне дзяржавай пераходзіць да двух князёў — Кейстута і Альгерда, кожны з якіх атрымлівае ў спадчыну розныя тэрыторыі. У гэты час адбываецца спалучэнне хрысціянства і язычніцтва, а таксама захаванне традыцый Полацка. Важнымі аспектамі з'яўляюцца саюз з Польшчай, барацьба з Лівоніяй і ўдзел сыноў Гедыміна ў палітычным жыцці. Альгерд таксама займаўся пытаннямі, звязанымі з Віцебскам.