Словы Ўладзіміра Някляева Птушкi ў вырай ляцяць, не пакiнуўшы ў гнёздах нiкога, У знямелых лясах ападае лiсцё да вясны. Гэта наша пара, нас паклiкала з дому дарога, А матулям пра нас будуць снiцца бясконцыя сны. Прыпеў: Узняўся над лесам свiтанак крылаты I зорка упала, як кропля з вясла. Там кружыцца бусел над роднаю хатай, Чакае матуля мая. Ад крынiчнай вады на губах застаецца гарчынка, На суровай мяжы падае нам удача руку. Стаяй гай над зямлёй праплывае, плыве аблачынка, Як хусцінка плыве, што ўпусцiла матуля ў раку. Прыпеў.