http://kamunikat.org/download.php?item=15086-1.pdf Здраджваеш жонцы, абы з кім па чужых кутах спіш, Валацуга дурны, сьвет не бачыў такога лайдака. Калі ад чарговай каханкі ты выслізгваеш ціха, як мыш, Цябе пазнаюць і не брэшуць услед табе нават сабакі. Чарговая ноч, і чарговы мілосны набег... Сваю жонку, дзяцей ты распусце прынёс у ахвяру. Што іх слёзы табе, што іх горкія слёзы табе? Але лёс ужо рыхтуе такім, як ты вось, распуснікам, кару. Мяркуеш ты -- нязменны лад твайго жыцця! Нішто Твайму не перашкодзіць дабрабыту! І раптам -- грук у сенцы! Ты пытаеш: "Xто прыйшоў?" У адказ: "Сіндром набытага імунадэфіцыту!" І што тут рабіць, у каго дапамогі шукаць? Аб сіндроме тваім ўсе кабеты ў мястэчку пачулі, Зачыніліся дзверы іх прыветлівых некалі хатаў, І няма куды йсці -- хоць пускай ад адчаю ў лоб сабе кулю... Пакрышыліся зубы, плямы раптам пабілі ўвесь твар... Тут не хочацца жыць, а не тое што строіць залёты. Ты ўжо не чалавек, не мужчына ты, не гаспадар. Так і здохнеш калісь, як апошні кабель валачашчы ў яме пад плотам...