Век дваццаты мінаў. Беларускай халоднай вясною Маё беднае сэрца нібыта працяла маланка: Мы сустрэліся, о малазнаёмая пані, з табою На руінах Ружанскага замка. Клекаталі буслы, нешта там буркацелі зялёныя страшныя мухі. Сарамліва ў траву маладую спусціўшы павекі, Прашаптала мне ты так гарэзліва, змрочна на вуха: «Спадзяюся і мару тваёй быць навекі». Нечаканае шчасце маё... О, бел-чырвона-белыя коні! Хоць жыццё іранічна казала мне: «Браце, хэ-хэ»... Мы кляліся ў вечным каханні, скрысціўшы дзве потных дрыготкіх далоні, На часопісе менскім «Arche». У сінім небе жаўрук мендэльсона спяваў. У полі раўла і буяла скаціна. Малады лес зялёны ад усёй шматлікай дрыготкай душы нас з табой віншаваў... І на памятку гэтай святое узнёслай хвіліны Я з зямлі беларускай пляскатую доўгую цэглу падняў. Але лёс шлях жыццёвы нам шоўкам не вышыў. На мінорным акордзе абрываецца песня... Ты мне здраджваеш з гэтым, і з гэтым, і з гэтым, І з тым, і вунь з тым, ты сучка, ты дрэнь, ты... засранка! І ў хвіліны адчаю я моўчкі лупцую цябе Па фальшывай, па здрадніцкай мордзе То часопісам менскім «Arche», то цаглінай Пляскатай і доўгай з ружанскага замка...