http://www.moladz.org/node/2526 Мяне апанавала невядомая хвароба: Усё навокал выглядае як ў бязглуздым сне. Мой горад толькі крaпка на мапе Эўропы. Мой лёс мне звыш наканаваны, ён не належыць мне. Час не ў гадзінах, а ў снох ды размовах. Адлегласці не ў мілях, а ў коштах на квіткі. Толькі ў некалькіх снох новы, невядомы горад. Толькі ў некалькіх размовах хвалі новай ракі. Прыпеў: Перад вачыма чорныя пляміны. Толькі хісткі прамень запальнічкі. Цені нявыказаных думак - адчай. Цягне мяне, цягне мяне, Цягне мяне на край! Мы танчым нібыта ў трансе, зачараваныя грукатам колаў. Рэкі, рэйкі, ростані, размовы, масты... Краіна - гэта проста незразумелая мова. Каханне - гэта тое, што падаравала мне ты. Прыпеў. Часамі адчуваеш страх, што ты шукаеш атрымаеш. Мая няўпэўненасць мой шанец, маё жыццё бясконцы танец. Далей ты сам губляеш нават тое, што трымаеш. Ды нечакана адчуваеш: тваё жыццё няспынны рух. Цягне мяне, цягне мяне, Цягне мяне на край! Цягне мяне (як у апошні раз), Цягне мяне (нібыта я апантаны), Цягне мяне на край! Цягне мяне (адчай), Цягне мяне (як у апошні раз), Цягне мяне на край!