Словы Міхала Анемпадыстава https://be.wikipedia.org/wiki/%D0%9D%D0%B0%D1%80%D0%BE%D0%B4%D0%BD%D1%8B_%D0%90%D0%BB%D1%8C%D0%B1%D0%BE%D0%BC http://nastaunik.info/files/f/470_Spieunik.doc Тысяча дзевяцьсот дваццаць шосты год. Мястэчка Ракаў пры панскай Польшчы. У цэнтры плошча. На плошчы касцёл. Па плошчы ідзе настаўнік Рагойша. Ён апрануты па апошняй модзе: На ім галіфэ, камізэлька ды гальштук, На ім акуляры ды новыя боты (Новыя боты добрай работы!). Сам ён тутэйшы — вярнуўся нядаўна. Вучыўся на фізыка ў Ратэрдаме. Ну, ёсць такі горад недзе ў Эўропе. Але гэта, зрэшты, не вельмі істотна. Дык вось пра Рагойшу: у школе працуе, А дома чытае ды нешта майструе. Напрыклад, паставіў на даху антэну, Зрабіў зазямляльнік, аплёў дротам сцены І прыстасову паставіў у хаце — Даруйце, панове, завецца «адапцер»... Яшчэ ёсць дынамік і ручка настройкі. А ў школе, сабака, паставіў мне тройку. Але не пакрыўдзіўся я на Рагойшу — Я ў школе не лепшы, але й не горшы. Затое Рагойша сказаў па сакрэту, Навошта паставіў антэніну гэту. Маўляў, яна ловіць нябачныя хвалі, Якія як быццам у часе блукалі, Ці будуць яшчэ яны ў часе блукаць... Даруйце, панове, мне цяжка казаць. Я, кажучы шчыра, не ўсё разумею, Але кажу праўду, кажу, як умею. Дакладней, кажу, як тлумачыў Рагойша, А ён, можа, зблытаў ці перабольшыў. Але прысягаю: уночы аднойчы На ўласныя вушы, на ўласныя вочы Я бачыў і чуў, як ў Рагойшавай хаце Свяціўся і граў той, даруйце, адапцер, І слухаў Рагойша вар'яцкія гукі — Пякельныя енкі, пачварныя хрукі, Як быццам бы д'ябал пілікаў на скрыпцы. І мне закарцела пабегчы ў паліцыю. Але не пабег я. Стаяў скамянеўшы, Збляднелы, нібыта два тыдні не еўшы. І вось адчыняюцца дзверы у хаце, І кажа Рагойша: «Заходзьце, сядайце!» Заходжу, кажу: «Вечар добры у хату!» «Год тысяча дзевяцьсот семдзесят пяты», — Кажа ён мне і дзіка рагоча. І я зразумеў: вар'яцее Рагойша, Шалее Рагойша. І я адчуваю, Як б'е ў галаву маю музыка тая, І я паміж волі раблюся варятам Ад музыкі, гранай у семдзесят пятым. Я страціў прытомнасць ад року ды панку, З бальной галавой ачуняў толькі ранкам. І болей ніколі ў жыцці да Рагойшы Я не пайду... Лепш нап'юся у Мойшы, У простай звычайнай карчме местачковай, Гарэлкі празрыстай, гарэлкі жытнёвай!