Мне ізноўку сцвярджаюць усе: "Ты застаўся ў былым. Цяпер пануюць другія часы І другія законы. І ты іграеш, нібыта сляпы, А ім не трэба твой блюз. І ты ужо не такі малады І таго не зважаеш. Ты кожны вечар гітару бярэш І зноўку спяваеш. Цябе хвалюе цікавы акорд І ты не бачыш таго, што вакол - А ім не трэба твой блюз!" Мяне зранку цягнік забярэ. Я крыкну: "Бывай!" На спатканне спяшаюся я У свой блюзавы край. Мне тут цяплей, тут хаваю душу. Мне тут святлей, я імкнуся сюды. Мне тут цяплей, тут хаваю душу, А ім не трэба мой блюз... Мне ізноўку сцвярджаюць усе: "Ты застаўся ў былым". Цяпер пануюць другія часы І другія законы. А я іграю, нібыта сляпы, А я спяваю, нібыта сляпы, А ім не трэба мой блюз, А я іграю, нібыта сляпы, А я спяваю, нібыта сляпы, А ім не трэба мой блюз, не трэба мой блюз, не трэба мой блюз, не трэба мой блюз, не трэба мой блюз, не трэба мой блюз!