http://www.svaboda.org/content/article/1899143.html Адпалала лета - я і не прыкмеціў. Мітусня пралегла праз маё жыццё. А ўжо едзе восень у залатой карэце, Ападае долу жоўтае лісцё. Едзе прыгажуня. Усхадзіўся вецер. Пад дажджом асеннім сірацее двор. Адпалала лета, падрастаюць дзеці. Як не здрадзіць мэце даляцець да зор? Едзе фея-восень, грае на кларнеце. На усёй планеце смутак і дакор. І зашмат праклёнаў, і хлусні на свеце. Справа не ў паэце, калі сумны твор. І хутчэй я вымеў і гніллё, і смецце. Шпурлянуў я зайздрасць і тугу ў касцёр. Бо і сам я еду ў залатой карэце І, нібы ў дзяцінстве, далячу да зор. Едзе фея-восень, грае на кларнеце. На усёй планеце смутак і дакор. І зашмат праклёнаў, і хлусні на свеце. Справа не ў паэце, калі сумны твор. (2)