Словы Сержука Сокалава-Воюша А мы з братанам пазаўчора на вакзале Ледзь металіста аднаго не папісалі. І каб не людзі, што сабраліся навокал, За юху юха б там была, за вока вока. Бо расказалі нам, што гэты металіста На хаце Нюрку абдымаў і грузді ціскаў, Што ён каньяк ёй наліваў, а потым піва; Яна ж яму - гарэлку хатняга разліву. Хрэн з ёй, з гарэлкай, мы б за гэта не каралі, Але той ноччу змеявік у нас укралі, А можа сам, гадзёныш, выпаўз з-пад канапы, Дзе ён гадоў з пятнаццаць жыў і добра крапаў. І раптам думка, ад якой ледзь не заплакаў, Што металіст украў святую жалязяку! Лавіце злодзея! Хапайце, людзі, гада! А тыя ў рогат і ні кропелькі спагады. Бяжым з братанам, як крылатыя гусары І раптам бачым мы біча каля піўбара. Паколькі я быў з ім знаёмы асабіста, То без выкрутак запытаў пра металіста. "Чатыры банкі нам забіў," - біцюг пракаркаў, - "І пакаціў ваш "Металіст" у родны Харкаў". "Якія банкі? Што ты, морда, цюльку гоніш?" А ён мне: "Што вы? Я быў сам на стадыёне".