(да казкi Г.Х. Андэрсена «Дзюймовачка») Верш i музыка Барыса Вайханскага Вольны пераклад Георгiя Лiхтаровiча http://www.vaikhansky.com/texts/text_belorus/na_stihi_georgiya_lihtarovicha/pesnya_krata.shtml Я сур'ёзны i не балбатлiвы - Гэта сталага розуму знак. Мой палац пад карэннямi слiвы - Не тыповы панэльны барак. Ананасы, арахiс i манга... Ёсць хады на любыя склады. А пакуль - запрашаю на танга. Ты не бачыш мяне? Не бяды. Хадзi сюды хутчэй. Тут не памогуць вочы. Табе не трэба зрок. Я ў танцах - карыфей! Прыцiснiся блiжэй - Чакаць не трэба ночы. Ад шчасця незнарок Глядзi, не ашалей! Не злiчона маёмасцi ўласнай - Я багаты, як Морган цi Крэз, Ды бракуе наложнiцы класнай Для iнтыму пад цёмны шартрэз. Мне твая даспадобы мiзэрнаць, Бо на выпiўку - кроплi стае, А на закусь - хапае i зерня. Гэта зменшыць выдаткi мае. Ка мне ў нару прыйшла I гэта ўжо навечна. Пацiху прывыкай Да гэтага жытла. Дарэчы, да святла Iмкнуцца недарэчна. Блакiтны небакрай - Уяўная iмгла! Хоць у вас фанабэрыi безлiч, Чалавек - гэта меньшы наш брат. Нам, кратам, маляваў ваш Малевiч На замову свой "Чорны квадрат". Мы спрадвеку асвоiлi нетры. I Зямлi засялiлi нутро. Чалавек толькi сёння дапетрыў I, як малпа, будуе метро. Было спачатку тло - Суцэльная цямрэча. А нам, кратам, i там Па густу ўсё было. Ды Бог стварыў святло. Учынак вельмi спрэчны. Не ведаў мо i Сам, Што на Яго найшло. Бачны ўсе каранi з сутарэння. Цемра - гэта, як кажуць, улёт. Дакапацца да сэнсу Стварэння Можа толькi разважлiвы Крот. Урадлiвасць зямелькi - ад гною. Не спрачайся, нябога, са мной. Стане ў прышласцi роднай зямлёю Нават дурань, што грэбаваў ёй! ----------------------------------------------------- Я серьезен и неразговорчив - Это признак большого ума. Ничего нет прекраснее ночи! Вы оцените это сама. Вам еще предстоит это счастье: Окунуться в кромешную тьму. Дни помчатся и годы помчатся... И считать их теперь ни к чему. Лишь там - в полутонах - Вы сможете блистать, Жить в четырех стенах И горестей не знать. К чему наряд менять, Когда он вечно нов? Ведь пятен не видать Среди полутонов. Звезд и солнца нам в жизни не надо. Даже свечи и те нас слепят. О! Вы - тайная боль и отрада! Вам - полгода, мне - все пятьдесят. Будем жить, дополняя друг друга, Будем верить, любить и страдать... Лишь сейчас понял я, как мне трудно В одиночестве было... копать.