На канапе самотна ўвечары седзячы ў хаце, Я слёзы і словы твае ўспамінаю часта. Ах, як ты мела рацыю, мілая Кася: Грошы не прыносяць шчасця. Тыя грошы вялікія, тыя раскошы... Усё дрэнна, усё пуста, усё дарма. Што калі няма каму заглянуць у вочы, Калі побач нікога, калі побач цябе няма? Разляцеліся, быццам дзве птушкі мы: Я адзін сярод п'яных і сонных гасцей, А ты, бедная Кася, на Брукліне Забаўляеш жыдоўскіх дзяцей. Жорсткі лёс развёў нас з табой нечакана Па абодзьвух канцах неабсяжнага свету. Ці сумуеш ты на тым беразе акіяна? Я сумую, шчыра сказаць, на гэтым. Нават каб і схацеў, схаваць між радкоў немагчыма Сваё беднае сэрца і даслаць табе. Вечар, холад, зіма, а перад маімі вачыма - Ты ў белай сукенцы, а навокал квітнее бэз. Разляцеліся, быццам дзве птушкі мы: Я адзін сярод п'яных і сонных гасцей, А ты, бедная Кася, на Брукліне Забаўляеш жыдоўскіх дзяцей.