На плячах шынель, на грудзёх медаль. У дарозе сцёр на абцасах сталь. Але ў грудзёх ледзь ён трымае радасць, Бо стары салдат крочыць дамоў. Сярод тых дарог - тых, што будуць яго помніць, Тыя лепш за ўсё, што вядуць дамоў. Колькі год ужо плуга не трымаў. Йшоў салдат, крочыў дамоў... І дзяцей даўно ён не абдымаў. Йшоў салдат, крочыў дамоў. Але ў грудзёх ледзь ён трымае радасць Бо стары салдат крочыць дамоў. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . Ён прышоў дамоў, дзверы адчыніў, І дзе йшоў, сеў на парог: Гэты дом не твой, гэты дом чужы! - І дзе йшоў, сеў на парог. Покуль ваяваў, аддаваў жыццё па кроплях, Гэты край яго стаў краем чужым. Ён прыйшоў дамоў, але ў яго родных вокнах Гарыць святло запалак чужых. Йшоў салдат, крочыў дамоў... (2) На плячах шынель, на грудзёх медаль. Йшоў салдат, крочыў дамоў... У дарозе сцёр на абцасах сталь. Йшоў салдат, крочыў дамоў... Покуль ваяваў, аддаваў жыццё па кроплях, Гэты край яго стаў краем чужым. Ён прыйшоў дамоў, але ў яго родных вокнах Гарыць святло запалак чужых. Йшоў салдат, крочыў дамоў... (4)