За дзвярыма зноў даждлівы дзень. У пакоі мутны шэры цень. Цыгарэты зноў патух вагонь. Кубак кавы ўжо застыў [...]. Ты маўкліва доўга стаіш, Разважаеш, што зрабіць, каб было лягчэй, Каб не бачыць усё, што вакол. І ты марыш, каб усё знікла найхутчэй. Прыпеў: Можаш ты ісці на захад, Можаш крочыць на ўсход, - Толькі там не будзе лепей. Бо, дзе нас не будзе - Там найпрыгажэй! Каб ты ведаў, у які бегчы бок, У пакоі ты сваім доўга б не стаяў. Каб ты ведаў, як зрабіць той крок, Ты б пакінуў усё даўно, хто што б ні казаў. Прыпеў. (3)