Урачысты ўваход Ісуса ў Іерусалім і ў Іерусалімскую святыню. Падзея сусветнага маштабу. Які сэнс мае яна? Чаму надаём ёй такую вагу? Напрыканцы свайго жыцця Ісус ідзе ў Іерусалім, каб там святкававаць Пасху. У гэты час Ён аб'яўляе сябе месіяй. І гэта робіць прз тое, які абірае спосаб уваходу у святы горад. Было і ёсць шмат тых, хто сам сябе мянаваў месіяй, але яны ілжэмесіі. Сучаснікі Ісуса ведалі прынамсі двух такіх: Фэду і Юду з Галілеі, іх узгадвае таксама кніга Дзеянняў Апостальскіх (Дз 5, 36-37.) Сёння гаворыцца аб тым, што ў бальніцы ў Іерусаліме ёсць цэлае аддзяленне прадназначанае для хворых, якія таксама лічаць сябе месіямі. Аднак, Хрыстос не быў хворы. Ісус - быў сапраўдны месія. Праз Яго здзейснеіліся ўсе прадказанні прарокаў. Ён ў адрозніванні ад іншых змяніў гісторыю чалавецтва. Ісус трыўмфальна ўваходзіць у Іерусалім. Выбар асла, якім карыстаецца Божы Сын таксама невыпадковы. Так Ён дэманструе, што Яго сіла і ўлада абапіраюцца не на мілітарнай дапамозе, ўзбраенні і палках амапу. (https://youtu.be/MHC3dhTU_vY тут Любая ўлада ад Бога, ці не? А ўлада сатаны і ўлада ў Беларусі ад Бога? | Церковь и политика.) Ісус на асле - цар міру і спакою. Ягоная сіла не ў конях, вярблюдах, сланах.  Ягоная сіла ў Праўдзе. Ісус казаў: „Я - дарога, і праўда, і жыццё" (Ян 14, 6). Ён сам ёсць праўдай. Праўдай, якая вызваля чалавека. Навучаў: ”Пазнайце праўду, а праўда вызваліць вас" (Ян 8,32) Жыхары Іерусаліма былі ў захапленні ад Месіі, сведчыла гэтаму і тое, што аж 50 тысяч чалавек выйшла Яго сустракаць. Гэта трэцяя частка жыхароў 150-тысячнага горада. Вядома Рымская ўлада не магла талераваць масавыя зборы.   Але ж нічога і не магла зрабіць аж з такім натоўпам людзей. Хоць напэўна памятала іншых так званых месіяў і ведала да чаго можа гэта прывесці, тым не меньш уступілі перад сілай народу. Юдэі з радасцю і надзеяй віталі Ісуса. Аб гэтым сведчуць пальмовыя галінкі , выкарастаныя на прывітанне цара. Згодна з прароцтвам Ісаі, галінкі пальмаў і рачной вярбы з'яўляюцца сімвалам таго, што чалавеку добра быць у прысутнасці Бога і пражываць з Ім пад адным дахам у адным шатры. Ужыванне такога элементу, запазычана з іншага свята - Суккот, свята намётаў, сваё паходжанне мае яно з часу вандравання Ізраіля па пустыні, калі Бог вызваляў народ з Егіпецкага рабства. Свята падкрэслівала тое, што Бог жыве разам са сваім народам. Юдэі і сёння святкуюць гэта свята. Выпадае яно на восень, адзначаецца пасля Новага году, згодна з юдэйскім каляндаром. І вось калі аналізуем усё тое, што адбывалася, даходзім да вельмі важнага пытання. Так насамрэч, жыхары Іерусаліма з радаснымі воклічамі "Гассана Сыну Давіда" вышлі Ісуса сутракаць, ці яны ўсё ж развітваліся з Богам раз і назаўсёды? Гэта безумоўна толькі пытанне. Але ж гэта пытанне нараджаецца ў той час, калі бачым натоўпы людзей ў нашых хрысціянскіх святынях ва ўрачыстасць Пальмовай нядзелі. І яно ўжо тычыцца сучасных хрысціянаў, якія прыходзяць у храм толькі для таго, каб асвяціць вярбу. Калі так, то робяць гэта дзеля таго, каб прышоўшы на спатканне з Богам, сказаць Яму: мы жывём сваім жыццём і Бог нам не патрэбны. Чаму можна асмеліцца зрабіць такую выснову, а таму што тыя людзі, якія ў Іерусаліме аднаго дня ўсклікалі словы праслаўлення новаму цару - Ісусу, праз некалькі дзён з неменьшым імпэтам у прысутнасці Пілата крычалі: "Укрыжуй Яго!", патрабуючы смерці Божага Сына. Ці ж не лагічна рабіць выснову, што Ізраіль не вітаў Ісуса, але развітваўся з Ім? І адпаведна, такую ж выснову можна рабіць і пра некаторых сучасных хрысціянаў, пра тых, што раз на год прыходзяць, вербачку асвяціць. Яны прыходзяць - не вітаць Ісуса-цара, але з Ім развітвацца. Бо цягам усяго года паказваюць - Ім Хрыстос непатрэбны. Яны маюць свайго цара і не такога, які едзе на асле. Але цара моцнага, які мае войскі, безліч сілавікоў, сам лётае на самалётах, ды верталётах, бегае з аўтаматам у руках. Такі цар мае сапраўдную сілу, бо мае моц чалавека ў турму пасадзіць, пабіць а нават забіць. Мае моц з працы выгнаць, пазбавіць сродкаў да ўтрымання, заробку а нават пенсіі. І вось гэтага цара чалавек баіцца і яму пакланяецца. Падзеі свята ўрачыстага ўвахода Ісуса ў Іерусалім наўпрост змушаюць нас усіх, але кожнага асабіста, задаць сабе пытанне: хто ёсць маім царом? Якому цару служу я і каму пакланяюся? Ці прызнаю я, што маім адзіным царом, уладу якога прызнаю, з'яўляецца Ісус? Бо толькі Ён мае сапраўдную ўладу, а не ўладу ўзурпатараў, што ўласціва зямным царам. ("Міласціны хачу, а не ахвяры" - вернасць у любві, лепш за малітву і пост.| #проповедь Глядзі відэа ..https://youtu.be/BWly-IMVqvo)