У гэтым 2022 годзе мы святкуем Дзень Волі ў вельмі няпросты час. Наша краіна знаходзіцца пад акупацыяй. За любоў да сваёй Айчыны тысячы людзей у Беларусі седзяць за кратамі. Сотні тысяч беларусаў знаходзяцца на вымушанай эміграцыі. Але ж сённяшні змрочны час не можа стаць перашкодай дзеля ўзгадання светлай даты 25 сакавіка 1918г, калі 104 гады таму, годнымі сынамі нашай Бацькаўшчыны, была абвешчана незалежнасць БНР.  Сёння мы святкуем гэты дзень, як Дзень Волі. Гэтая лёсавызначальная падзея для нашай нацыі сталася магчымай дзякуючы больш тысячагадовай слаўнай гісторыі беларускага народу. Дзяржаўнасць Беларусі збудавалася на падмурках гісторыі Полацкага і Тураўскага княстваў ды Вялікага Княства Літоўскага. Воля беларусаў, якая стагоддзямі гартавалася ў размаітых выпрабаваннях, дае надзею, што мы не зламаемся і сёння. Мы вытрымаем. Мы захаваем сваю краіну. Мы вызвалім яе ад прысутнасці чужых войскаў і беззаконнай улады.  Дзень Волі, на жаль,  сёння не святкуецца на дзяржаўным узроўні. Гэта свята - вольных людзей, вольных беларусаў. А таму, мы святкуем і маем перакананне прыйдзе лепшы час. Калі нашыя гістарычныя дзяржаўныя сімвалы: герб Пагоня з пяцісотгадовай гісторыяй знойдзе пачэснае месца ў грамадстве і над Беларусяй залунае бела-чырвона-белы сцяг.  А сёння я малюся за Беларусь і заахвочваю ўсіх вас узносіць малітвы да Госпада, просячы блаславенства для Айчыны. Няхай хутчэй усе палітвязні выйдуць на свабоду, мігранты паняволі няхай атрымаюць магчымасць бесперашкодна вярнуцца на Радзіму.  Няхай Госпад бласлаўляе кожнаму беларусу, які дбае пра незалежнасць Беларусі. Асабліва тым, хто сёння змагаецца за Беларусь, дапамагаючы бараніць незалежнасць Украіны украінскаму народу. Няхай бласлаўляе тым, хто на самыя розныя спосабы дапамагае рэпрэсаваным беларусам.  Разам мы зможам праявіць волю народа і паўтарыць подзвіг больш стогадовай даўнасці ды адстаяць незалежнасць Беларусі. Няхай у гэтым дапаможа нам Госпад.  І няхай не дазволе нам забыцца пра Беларусь, Богам дадзеную нам краіну.  Для кожнага з нас Беларусь святая зямля.  І як казаў псальміст пра Ерусалім, святы горад ды Сіён, так сёння няхай Госпад дазволіць маліцца нам думаючы пра Беларусь. "Над рэкамі чужых краінаў, там сядзелі і плакалі мы, калі згадвалі пра Беларусь. На вербах пасярод яго павесілі мы свае арфы.  А тыя, што нас паланілі, песьняў ад нас патрабавалі, а нашыя прыгнятальнікі — весялосьці: "пасьпявайце нам зь песьняў беларускіх". Як нам сьпяваць Гасподнюю песьню на чужынскай зямлі?  Калі забуду цябе, Беларусь, хай забудзе мяне правіца мая;  хай прыліпне язык мой да паднябеньня, калі помніць цябе я ня буду, калі не пастаўлю Беларусь на чале весялосьці маёй. Прыгадай, Госпадзе, сынам крывіцкім дзень Беларусі, калі казалі яны: "руйнуйце, руйнуйце да падмуркаў яе". Дачка манкурта, спусташальніца! дабрашчасны, хто адасць табе за тое, што зрабіла ты нам! Дабрашчасны, хто возьме й заб'е немаўлятак тваіх аб камень!" (пар. Пс 136) Памятайма пра свае карані, пра Беларусь, ды праслаўляйма Госпада,  уладара нашай гісторыі і жыцця. Жыве Беларусь.