Там дзе ёсць вера, там няма ігнаранцыі перад пытаннем “што рабіць?” Ёсць накіраванасць і вызначанасць. Мінімалізм у выстаўленні патрабаванняў да свету, які праяўляецца праз талеранцыю і апрабацыю зла ў ім, дзякуючы чаму апошняе становіцца нормай жыцця, змяняецца на перманентнае жаданне ўдасканаліць гэты свет і ачысціць яго ад несправядлівасці. Той, хто мае веру, ніколі не згодзіцца на панаванне зла ў ягоным жыцці. Неяк Апосталы, як узгадвае евангеліст Ян у 14 раздзеле (Ян 14, 1-12), размаўлялі з Хрыстом пра веру і выказваліся пра не зразуменне Хрыстовага навучання, бо яны не мелі веры ўзмоцненай дарамі Духа Святога, бо яшчэ не здзейснілася Пяцідзесятніца. Тамаш казаў: “Госпадзе, не ведаем, куды ідзеш. Як жа можам ведаць дарогу?” (Ян 14,5). Філіп абмяжоўваўся мінімалістычным жаданнем і прасіў: “Госпадзе, пакажы нам Айца і хопіць нам". (Ян 14, 8). Апосталы, хоць і чулі тлумачэнне Хрыста: “ Я – дарога, праўда і жыццё" (Ян 14,6) і “хто бачыў Мяне, бачыў Айца" (Ян 14,9) , аднак, не маглі зразумець глыбіні гэтых слоў. І толькі калі Філіп разам з іншымі Апосталамі атрымаў Духа Святога яго вера змянілася. Ён, зразумеўшы, што Хрыстос для чалавека ёсць і дарогай, і жыццём, сам выпраўляецца ў дарогу. Усё ягонае жыццё становіцца дарогай, на якой ён сведчыць аб праўдзе Хрыста. Ідзе ў Самарыю ды, прапаведваючы Хрыста, ачышчае яе ад зла… Чытаем аб гэтым у Дзеяннях Апосталаў: “Філіп прыйшоў у самарыйскі горад і абвяшчаў там Хрыста. А людзі згодна слухалі, што казаў Філіп, чуючы і бачучы ўчыненыя ім цуды. Бо з многіх апантаных выходзілі з вялікім крыкам нячыстыя духі, і шмат спаралізаваных і кульгавых было аздароўлена. І была вялікая радасць у гэтым горадзе.” (Дз 8,5-8). Цікава мне, сябры, што вы думаеце пра наш Касцёл і пра нашыя Цэрквы, наколькі яны падобныя да супольнасці Апосталаў, якая разышлася да межаў зямлі прапаведваючы Хрыста, а на колькі да народу абранага, які Бог вызваліў з егіпецкага рабств, але які аж 40 гадоў блукаў па пустыні, бо не даверыўся Таму, хто быў мацнейшы за Фараона? На колькі дух нашых супольнасцяў адпавядае духу Філіпа? Ці мы бачым ясную перспектыву, што рабіць і як? Ці нашыя супольнасці праз сваю дзейнасць дастаткова добра ачышчаюць наш свет ад усялякіх формаў зла? А можа мы затрымаліся выключна на рэалізацыі прыватнага жадання: пабачылі Бога-Айца і нам таго хапіла, а барацьба са злом ў свеце так і не стала нашым клопатам? І мы далей не ведаем што рабіць з тым злом і аглядаемся на Фараона? Калі не ведаем што рабіць, то гэта значыць, што мы не маем палымянага духа веры Апосталаў, як меў Філіп, але жывем з сіндромам рабоў. Фактычна свабодныя, але духоўна зняволеныя. І гэтым мы адрозневаемся ад Хрыста. Ён жа, як піша Апостал Пётр: “Забіты у целе, але ажыўлены ў Духу.” (1П 3,18). Хрыстос, які ідзе да Айца, спасылае Суцяшальніка, Духа праўды, каб мы ведалі што рабіць. Дух Святы – наша дапамога ў пошуках адказу на пытанне “што рабіць?”