Сябры, пытаецеся што новага?  Ды нічога, вось пару дзён таму 1чэрвеня 2021г на судзе спрабаваў сабе горла перарэзаць Сцяпан Латыпаў… Яшчэ адна спроба суіцыду палітвязня. І хоць гэта становіцца ўжо нормай – трагічныя смерці ў невысветленых абставінах, а можа і забойствы або давядзенне да самазабойстваў, колькасць палітвязняў не змяншаецца, бо за краты саджаюць усё новых невінаватых людзей. У краіне, у якой насілле стала нормай, такія смерці абсалютна нічога новага. Ведаеце, калі думаю пра Беларусь і шукаю яе вобраз у Пісанні, то на думку прыходзіць шырока вядомая прытча пра добрага самараніна. (Лк 10, 29-37) У ёй гаворыцца пра абрабаванага і збітага  бандзітамі на дарозе чалавека. Так вось, Беларусь сёння - гэта той абрабаваны чалавек…. А побач з ім і далей стаяць бандзіты, бо яны пакуль не паўцякалі пасля здзейсненага злачынства але стаяць і прыглядаюцца, каб ніхто не дапамог зняможанаму чалавеку. Святары, якія ў прытчы прайшлі міма, у Беларусі можа і дапамаглі б абрабаванаму, але прысутнасць бандзітаў не дазваляе таго зрабіць; можа б нават і сам папа рымскі наведаў бы Беларусь, або, прынамсі, скіраваў братэрскае слова, якое так чакалі беларусы - як ніяк, мы ж усе браты, бо пісаў жа пантыфік #FratelliTutti, але ж пакуль практыка паказвае, што прасцей дамовіцца з ісламістамі ў Іраку, чым з мясцовымі “красаўцамі”, бо ў Іраку папа быў, у Беларусі – не. (Энцыкліка #FratelliTutti – пасланне Папы Беларусі. | Папа Франциск и Беларусь. 🔥https://youtu.be/AvkFNp0CePw🔥) Жыць з бандзітамі пад адным дахам няма ніякай прыемнасці, вось таму беларусы і не вытрымоўваюць. То з даху хто саскочыць, то хтосьці вены ўскрые або горла сабе перарэжа. Не! Беларусы не слабыя! Яны -героі! Чаму ж тады самагубствам завяршаюць жыццё? Гэта таму, каб адабраць магчымасць у бандзітаў здзекавацца над сабой. Сваёй смерцю садзістаў пазбаўляюць асалоды ад здзеквання. Гэта так, як святыя хрысціянскія мучанікі прагнулі смерці і часам заканчвалі жыццё самагубствам, пакідаючы з ні з чым сваіх ганіцеляў. Нашыя героі нават без зброі мацней сваіх катаў. “Прэс-хата” ў 51 дзень, праз якую прайшоў Сцяпан, ёсць аргументам на тое. Вось яго не пераканалі супрацоўнікі МУС пайсці на супрацу. Мітрапаліт Веніямін 21 мая 2021 г. падпісаў дакумент аб супрацоўніцтве БПЦ і МУС, а Сцяпан не падпісаў. .. Дарога насілля, якую абраў рэжым у Беларусі абсалютна неновая і неўнікальная. Можна прыгадваць безліч прыкладаў краінаў, у якіх дзяржаўны тэрарызм станавіўся нормай і практыкай, хоць бы і Аргентына з бруднай вайной  1976-1983г.г. Яе смяротнымі ахвярамі сталі каля 30 тысяч чалавек. Хтосьці скажа, ну ладна там пастараліся людзі ўлады, сярод іх рэдка святыя трапляюць, але вось маўчанне беларускіх цэркваў на здзейсняемае беззаконне ў краіне, ну гэта ж унікальны феномен, бо цэрквы ж праз сваё слова навучання маюць быць “святлом свету"! Але ж і ў злачынным маўчанні таксама нічога новага няма. У Аргентыне Касцёл таксама маўчаў, да таго ж па словах аднаго святара - быў так блізка дыктатуры, што гэта была грахоўная ступень блізкасці. Некаторыя духоўныя нават ішлі на супрацоўніцтва з крывавым рэжымам. Былі святары, якія прымалі самы беспасрэдны ўдзел у злачынствах. У выніку, пасля як закончылі з хунтай, прынамсі адзін з 30 публічна абвінавачаных святароў атрымаў рэальны турэмны тэрмін – сем год зняволення. Так што сённяшняя беларуская сітуацыя ўнікальнай не ёсць і пад гэтым поглядам. Проста разгойданая падчас апошніх выбараў хваля хлусні і насілля ўсё не спыняцца і цалкам накрывае Беларусь. А гэта ж і не дзіва. Пра небывалая рэпрэсіі, якія чакаюць нас я заяўляў яшчэ 16 жніўня 2020 у відэа “Я іду на марш свабоды. Я супраць насілля і хлусні.” https://youtu.be/MKl0TDpaVDM Так, згодзен, пакуль няма масавых забойстваў, ёсць толькі канвеерны здзек і катаванне за кратамі, захопленых сілавікамі мірных грамадзянаў. Аднак, і Беларусь яшчэ не перегарнула мінулагоднюю старонку гісторыі пад назвай “выбары”. І не вядома, што нас чакае заўтра. Але ж вядома адназначна: калі сітуацыя не ўнікальная, то мы павінны ведаць таксама, што згодна з досведам іншых краінаў - усе дыктатары паміралі і мала хто з іх дажываў да спакойнай старасці. Два аргентынскія кіраўнікі хунты былі асуджаныя на 30 і 50 гадоў турэмных тэрмінаў. Так будзе і ў Беларусі. Кожны дзень нашага жыцця паказвае, што  дна, ў злачынных дзеяннях сілавікоў і прыслугоўваючых рэжыму, няма. Але і гісторыя паказвае - кожная дыктатура заканчваецца трыбуналам! Так што я абсалютна спакойны калі адкрыта выступаю супраць насілля. У той самай Аргентыне было каля 150 святароў якія адкрыта выказваліся супраць рэжыму, безумоўна за гэта цярпелі. Вышэйшыя  іерархі касцёла, якія не выказваліся і не цярпелі, пасля прасілі прабачэнне. І як бы не хацелася, каб у Беларусі пасля, як мы ўжо будзем ізноў жыць па законах, хтосьці казаў пра нашыя цэрквы, як Аргентынскі святар Рубэна Капітаніо пра касцёл часоў хунты: ”Касцёл быў як маці, якая не дбала пра сваіх дзяцей. Нікога не забіў, але і нікога не выратаваў.”