“ Не пакіну вас сіротамі, — кажа Госпад,— іду і прыйду да вас, і ўзрадуецца сэрца вашае.” (Ян 14, 18) Напярэдадні пяцідзесятніцы- ўрачыстасці Спаслання Святога Духа, нагадваем словы Хрыста. І падкрэсліваем тое, што веруючы чалавек не ёсць самотны ў свеце. З хрысціянінам заўсёды ёсць Бог. Хрыстос, каб пераканаць у блізкасці Бога, звяртаецца да вобразу сіраты. Мець сацыяльны статус сіраты – перспектыва,мякка кажучы, не самая радасная. Біблія не аднойчы ўзгадвае сацыяльную групу сіротаў і ў гэтым кантэксце гучаць заданні і абавязкі, што тычыцца іншых. Не пазбаўляй правасуддзя сірату (пар. Дрг 24,17). Не прыцесняйце сірату (Вых 22,22). Заступайцеся за сірату (Іс 1,17). Гэтым самым падкрэсліваецца заахвочванне грамадства праявіць апякунчы клопат да сіротаў. Вядома, сірата адрозніваецца ад дзіця, якое мае бацькоў, тым, што яно пазбаўлена бацькоўскай апекі, пакінутае само на волю лёсу. Ніякая дзяржаўная апека ў выглядзе дамоў сіротаў і дзіцячых дамоў-інтэрнатаў не ёсць у стане замяніць паўнакроўнаю сям’ю. Думаю, можна казаць аб тым што наяўнасць дзіцячых дамоў і іх адсутнасць у краіне ёсць пэўным паказальнікам узроўня духоўнасці і гуманнасці грамадства. Ведаеце, у свеце ёсць краіны ў якіх няма дамоў сіротаў. Безумоўна, гэта не азначае, што ў іх усе дзеці жывуць з біялагічнымі бацькамі, але грамадства мае такі духоўны ўзровень, а дзяржава такія дапаможныя інструменты апекі для дзяцей сіротаў, што для дзяцей,якія пазасталіся без бацькоўскай апекі, ў момант знаходзяцца фостэр-сем’і. Гэта прыёмныя сем’і. Яны прымаюць дзіця, і пэўны час апякуюцца ім, як сваім ўласным, але пры гэтым бацькі не атрымоўваюць  бацькоўскіх правоў, а дзяржава, ў сваю чаргу, дапамагае з утрыманнем фінансава. Такі інстытут фостэр-сям’і вельмі распаўсюджаны ў ЗША і часткова ў Заходняй Еўропе. У Беларусі, для аб’ектыўнасці варта зазначыць, апошнім дзесяцігоддзем зменшаецца колькасць дзіцячых дамоў. Аднак, мы яшчэ вельмі адстаём ад тых самых еўрапейскіх  краін, дзе дзіцячых дамоў проста няма, бо ёсць прыёмныя сем’і. Сёння ў Беларусі крыху больш 19 тысяч дзяцей-сіротаў і дзяцей, што пазасталіся без бацькоўскай апекі. Такую статыстыку падавала Белта на сакавік 2020 г. У такой сітуацыі асабліва незразумелым ёсць тая практыка, калі дзяржава, прыследуючы свае палітычныя мэты і ажыццяўляючы рэпрэсіўны падыход да апанентаў рэжыму, пасягае на правы дзіцяці, ды пры жывых бацьках імкнецца пакінуць дзяцей сіротамі. А менавіта вядомая практыка, калі праз інстытут (СНС) сацыяльна небяспечнага становішча дзіцяці ў сям’і аказваецца ціск на бацькоў па палітычных матывах. Такім чынам, вядомы ціск на сям’ю хрысціянаў Сяргея Мельянца, гомельскай журналісткі Ларысы Шчыраковай, грамадскай актывісткі з Брэста Паліны Шарэнда- Панасюк, палітычных вязняў Алены і Сяргея Маўшуковых з Пінска. (🔥тут https://youtu.be/Uw_q6-DKUgI🔥 А суддзі хто? Слугі правасуддзя, ці д’ябла?| Свободу политзаключённым.| #Беларусь #костёл👍) Напэўна знойдуцца яшчэ і яшчэ імёны тых, каго па палітычных матывах трымаюць за кратамі, а з-за гэтага церпяць дзеці. І калі яны не цалкам становяцца сіротамі, бо хтосьці з бацькоў пазастаецца на волі, то на палову. Гэта карціна наўпрост патрабуе прагадаць Сацыяльнае Навучанне Касцёла, а Кампендый у п.214 разглядае сям’ю ,як суб’ект неад’емных правоў і кажа, што “не сям’я для грамадства і дзяржавы, а грамадства і дзяржава для сям’і.” (КСВК 214) У нармальным свеце так: інтарэсы дзяржавы не могуць стаяць вышэй інтарэсаў сем’яў.  А ці можа быць інакш? Можа, але толькі ў фашыстаў. Бо гэта ў іх дзяржава была вышэй усяго і вышэй правоў чалавека. У нас жа дзяржава мае быць гарантам захавання правоў чалавека, тым больш, таксама права дзіцяці мець сям’ю. Дзяржава губляе правамоцнасьць тады, калі не выконвае абавязку дапільнаваць гэтага права. Касцёл наогул бачыць сем’і як суб’екты палітыкі, а не толькі як аб’екты палітычнай дзейнасці іншых.  Касцёл навучае, што “каб законы і дзяржаўныя ўстановы не толькі не зневажалі правы і абавязкі сям’і, але рашуча падтрымлівалі і абаранялі іх.... сем’і павінны прыняць на сябе адказнасць за перамены ў грамадстве" (КСВК 247). А ў нас атрымоўваецца як? Тыя сем’і, якія прымаюць на сябе абавязак, што накладае на іх Касцёл, трапляюць за краты. І што тут будзеш рабіць? Як па мне, усё проста: трэба мяняць тых чыноўнікаў якія не ёсць у стане выконваць свае функцыі, а той, хто хоча жыць па закону, няхай не думае, што ён самотны, як сірата. Хрыстос кажа, што не пакіне нас сіротамі. Прыдзе Дух, які адновіць аблічча зямлі. (🔥#Беларусь. Да перамогі адзін крок. | Стена рухнет| #Костёл. #проповедь. ✌тут 🔥https://youtu.be/GnSMY21tbvM🔥) Верце, аблічча беларускай зямлі таксама адменіцца! Плач і слёзы абярнуцца ў радасць і смех. Запануе праўда і справядлівасць.