Беларусь раскалолася? "...усякае царства, якое разьдзялілася самое ў сабе, запусцее; і ўсякі горад альбо дом, які раздзяліўся сам у сабе, ня ўстоіць." (Паводле Мацьвея 12, 25) Усё часцей у інфармацыйным полі чутно пра патрэбу аб’яднання як грамадства так і дэмакратычных сілаў ды пра імавернасць расколу, які ўсёж можа адбыцца, паводле самых розных крытэрыяў. Але ж асабіста сам я пагаджуся з сацыёлагам Генадзем Коршунавым у тым, што прынцыповых расколаў у Беларусі ўсёж няма, як у дэмакратычных колах так і ў самім грамадстве. Адзіны раскол, які існуе, ёсць паміж самой уладай і грамадствам. Але ж гэта не ідэйны раскол. Бо нават сярод тых умоўных 30 % грамадства, якія падтрымліваюць рэжым, няма ідэйных. Прынамсі я не бачу такіх сімптомаў, якія б давалі магчымасць сцвярджаць, што хтосьці з прадстаўнікоў тых адсоткаў будуць чымсьці ахвяраваць, напрыклад у змаганні за чырвона-зялёны сцяг, а вось за бела-чырвона-белы народ і сёння ахвяруе, бо факт, што тысячы людзей за нацыянальную сімволіку ўжо седзяць па турмах. У Беларусі няма таксама расколу на міжканфесійнай глебе, бо існуе зразуменне, што ўсе канфесіі прытрымліваюцца адных каштоўнасцяў, ну і калі цэрквы здраджваюць ім, то таксама аднолькава і робяць тое з меркантыльных матываў. Імкнуцца застацца ў цені, калі разгараюцца канфлікты, каб раптам не згубіць дзяржаўных бонусаў: ільготных цэнаў на газ, электрычнасць, нулявыя падаткі за зямлю, на якой стаяць храмы… Але ж на фоне такога ўмоўнага беларускага адзінства, сёння ўсё часцей даходзіць да непаразуменняў паміж тымі "хто з’ехаў" і "хто застаўся". Праяўляецца тое ва ўзаемных абвінавачваннях і нараканнях адно на аднаго. Чаму так адбываецца? Сацыёлаг Каршуноў тлумачыць гэта розным вопытам, які назапашваецца ў розных умовах жыцця. Аднак, наяўнасць расколу гэта дыскусійнае сцверджанне. Бо як пісала Еўрарадыё ад 3 жніўня: "За другі квартал 2022 года жыхары Беларусі атрымалі $115 млн пераводаў з-за мяжы. Гэта рэкорд за апошнія 10 гадоў" - і вось гэта статыстыка паказвае згуртаванасць паміж тымі хто з’ехаў і застаўся, што замацоўваецца фінансавай дапамогай. Сэрцы тых хто з’ехаў, пазастаюцца з тымі, хто застаўся. Канешне, гэта не азначае, што няма нервовых размоваў. Асабіста ад сябе дадам, што нельга забывацца і аб тым, што мы, беларусы, вельмі стомленыя, як адны і так і другія. Да таго ж, тыя хто застаўся, надалей жывуць у страху перад рэпрэсіямі ды пагаршаючымся матэрыяльным становішчам, ну а тыя хто выехаў, маюць пострэпрэсійны сіндром і зноў жа сустракаюцца з выклікам, каб даць сабе рады ў зусім новых умовах. Што ж тут у такой стрэсавай сітуацыі казаць пра звыклага абывацеля, калі нават тыя, хто павінны былі быць падрыхтаванымі да такіх выпрабаванняў, таксама разгубіліся. Як казаў прарок Ерамія: “Нават прарок і святар блукаюць па краіне нічога не разумеючы" (Ер 14,18). Вось і сёння некаторыя святары разгубленыя. Напрыклад, у Расіі ёсць такі каталіцкі ксёндз, які займае ўплывовую пасаду ў касцёле, і ён у сваім тэлеграм канале, бадай пару тыдняў таму, яўна апраўдваў расійскую агрэсію і тую вайну, якую Расія распачала з Украінай. Яго публічны пост так ярка супярэчыў вучэнню Касцёла, што я нават не стрымаўся і прапанаваў яму даць мне інтэрв’ю на мой ютуб-канал. Аднак, ён адмовіў, а праз пэўны час выдаліў увесь свой тэлеграм канал разам з яго змесцівам. Не ведаю, ці біскуп яму падказаў, ці ўсё ж сам зразумеў, што перагнуў, гаворачы такую ерась. У Беларусі таксама не адзін святар прабывае ў разгубленасці. Напрыклад не так даўно, пісаў catholic.by, пэўны ксёндз арганізоўваў вандроўку для міністрантаў. І прыўрочыў яе да году памяці. І вось у гэты момант у мяне ўзнікаюць пытанні. Рэжым, які абвесціў "год памяці", адзначае яго каб вынішчаць усю нацыянальную памяць. Вядзе барацьбу з нацыянальнымі сімваламі, з мовай, а на Гродзеншчыне ў мінулым месяцы зраўнялі з зямлёй могілкі польскіх салдатаў і пазнішчалі каталіцкія надмагільныя крыжы. А таму і ёсць пытанне, ці той ксёндз з міністрантамі, вандруючы па Гродзеншчыне, наведалі тыя самыя мясціны, ў якіх знішчалася памяць пра продкаў гэтай зямлі? А калі не, то што яны мелі на ўвазе, ўзгадваючы выраз "год памяці"? Канешне тут можна шмат задаваць пытанняў. Адно з іх: чаму беларускіх святароў, якія пабралі польскія пашпарты ёсць нямала, а вось тых, якія бароняць крыжы на польскіх могілках, неяк і не шмат? Але ж я нікога не ў чым не вінавачу, а толькі хачу падкрэсліць галоўнае. Ідучы да Валадарства Божага, разгубленасць і стомленасць не павінны у нас аслабіць памкненне, разам будаваць наш агульны зямны дом - Беларусь. #нетвойне #беларусы #войнаукраина #россия #україна #проповедь @belsat_news