Калі ж ужо адбудуцца перамены? Калі прыдзе перамога дабра? Разважаючы пра гэтае пытанне, я прыгадваю размову Апосталаў з Ўваскрослым Хрыста. Яна адбывалася ў кантэксце прадказанай Ісусам Пяцідзесятніцы на напярэдадні Ўнебаўшэсця. Вучні спыталіся: “Госпадзе, ці не ў гэтым часе Ты адбудуеш каралеўства Ізраіля?”(Дз 1, 6). Ісус адказаў: “Не вам ведаць часы ці поры, якія Айцец прызначыў сваёй уладай. Але прымеце моц Святога Духа, які на вас сыдзе, і будзеце Маімі сведкамі”. (Дз 1,7) На пытанне пра канкрэтны час, якое таксама прасякнута зямнымі праблемамі і людзкімі спадзяваннямі на грамадска-палітычныя перамены, гучыць адказ без датаў і тэрмінаў. Сваім адказам Хрыстос не адыходзіць ад пытання, але задае вектар пошуку адказу. Даючы да зразумення, каб вырашыць праблемы зямныя, трэба навучыцца думаць па-Божаму. Ісус узносячыся на Неба, падкрэслівае, што месца кожнага чалавека ёсць на Небе, а таму і чалавеку варта навучыцца думаць катэгорыямі жыцця вечнага, жыццё ж зямное - весці дастойна жыцця нябеснага. Такі сэнс і схаваны ў словах-наказе “будзеце Маімі сведкамі". Месца чалавека на Небе, таму і на зямлі чалавек мае быць чалавекам , а узровень чалавечнасці вымяраецца здольнасцю заўважаць патрэбу іншага. Можна шмат казаць пра тое, што значыць сведчыць пра Хрыста. Але немагчыма не сказаць, што можна быць Яго сведкай, не заўважаючы чалавека, які жыве побач з табой. Валадарства Божае хоць і не з гэтага свету, але ўжо ёсць на зямлі, бо яно  абвешчана Ісусам і ёсць сярод нас. Разам з тым, ў яго ніколі не трапіш не злавіўшы хвалю пераменаў. Кампендый Сацыяльнага Вучэння Касцёла ў п.55 кажа: “Перамяненне свету з’яўляецца асноўным заданнем нашага часу. У сувязі з гэтым сацыяльнае вучэнне Касцёла прапаноўвае рашэнні, якія падказваюць знакі часу, звяртаючы ўвагу перш за ўсё на тое, што ўзаемная любоў паміж людзьмі пад Божым наглядам, з’яўляецца самым магутным інструментам пераменаў як на асабістым, так і на грамадскім узроўні." (КСВК 55) У святле гэтага навучання можна рабіць выснову - перамены ў Беларусі адбудуцца, мы вернемся да законаў, зло будзе асуджанае, але напачатку нам усім трэба абраць дарогу любві, між іншым, гэта значыць навучыцца заўважаць патрабуючага чалавека і  праяўляць з ім салідарнасць. Апошні год паказаў, наколькі мы, беларусы, здольныя быць салідарнымі, але невырашаныя праблемы далей падкрэсліваюць, як нам усцяж салідарнасці не хапае. Мы занадта разрозненыя. Недастаткова бачым праблем адзін аднаго. Пералічу некалькі прыкладаў, яны як тыя знакі часу, якія патрабуюць ад нас асэнсавання. Напрыканцы мінулага года праваслаўны мітрапаліт прамаўчаў, калі каталіцкі мітрапаліт апынуўся ў выгнанні. Гэта па-хрысціянску? Не. (У чым сіла, брат? Мітрапаліта Тадэвуша Кандрусевіча не пусцілі ў Беларусь.🔥🔥🔥 https://youtu.be/wHQU1pKtHh8) Пару месяцаў таму праваслаўныя і католікі на афіцыйным узроўні прамаўчалі, калі хрысціянская царква “Новае жыццё” апынулася без даху над галавой, бо ўлада забрала будынак. Гэта па-хрысціянску? Не. Можа цяпер, калі пасля пажару без даху апынулася галоўная святыня католікаў у Будславе і ў самім касцёле забаронены збор на малітву, мы, католікі, хучэй зразумеем тую ж Царкву, якая ў адзін момант пазасталася без царквы. Хрысціянскія цэрквы ў Беларусі афіцыйна, калі не маўчаць, то гавораць занадта ціха, тады, калі сёння добрыя людзі церпяць пераслед. І зняволеным няма магчымасці сустрэцца са святарамі. Гэта па-хрысціянску? Не. ("Як жа нам спяваць песні Госпада на чужой зямлі?" (Псальм 137,4). Пра крыж і кампраміс.| костёл🔥🔥🔥 https://youtu.be/RbX4jH_zXBQ) Узгадваючы грахі нашых цэркваў, гаворка не ідзе аб тым каб сказаць хто лепшы, а хто горшы, але каб мы задумаліся над тым, што мы маем зрабіць, каб садзейнічаць “перамяненню свету”. Хто ведае, можа Бог дапусціў, каб згарэў дах над святыняй у Будславе, дзеля таго, каб мы паднялі свае галовы? Каб праз полымя паглядзелі на неба і прыгадалі сабе, што ўсе пад адным Богам ходзім. І тут у гэтым свеце трэба заўважаць адзін аднаго. Бачыць несправядлівы гвалт, бачыць несправядлівы суд, бачыць несправядліва зняволеных людзей. А як убачым боль бліжняга, Бог убачыць і Беларусь. “Бог з’яўляецца Гаспадаром гісторыі, а свет знаходзіцца ў Яго руках” – адзначаў у 2000 годзе кардынал Ёзэф Ратцынгер, гаворачы, што Фацімскае аб’яўленне ёсць таму доказам. Згодна з тым жа прарочым прадказанням і тлумачэннем  партугальскай візіянеркі манахіні Люцыі, свет мае сутыкнуцца з небяспекай шырокага распаўсюджвання “памылак Расіі" – ідэяў камунізму. На жаль, тое зло, што сёння маем у Беларусі, ёсць у нейкім родзе здзяйсненнем фацімскіх прадказанняў, бо яно вырасла на, так званых, памылках Расіі. Так вось, перамены ў Беларусі будуць, але тады, калі на савецкую спадчыну мы ўзглянем у духу выпраўлення памылак, а паміж сабой навучымся жыць праяўлячы салідарнасць.