Не паўтарыць памылкі народу, які размінуўся з Месіяй. Аб гэтай перасцярозе, між іншым, таксама мае думаць кожны хрысціянін, рыхтуючыся да спаткання з Божым Сынам. "... выпрастайцеся і падыміце галовы вашыя, бо набліжаецца адкупленне вашае." (Лк 21, 28) Такімі словамі, што прапісаны ў Евангеллі паводле св Лукі, сам Хрыстос дае наказ на спосаб падрыхтоўкі да прыходу Збаўцы і Яго Валадарства. У гэтым годзе хрысціяне, хоць і разам распачанаюць падрыхтоўчы перыяд перад святам Хрыстовага наражэння, аднак пазастаюцца вернымі сваім традыцыям, бо гэтыя дні для католікаў ёсць адвэнтам - радасным часам чакання і часам посту для праваслаўных. Для нас жа ўсіх працэс чакання і падрыхтоўкі не можа замяніць самога спаткання з Госпадам. Дзеля гэтага  важна сфакусіраваць ўвагу на асобе Хрыста, інакш, засяродзіўшыся на чаканні і пастах, можна паўтарыць памылку дзветысячагадовай даўнасці. Народ абраны чакаў Госпада амаль дзве тысячы гадоў, але вось калі дачакаўся - не распазнаў у асобе Ісуса з Назарэту свайго Збаўцу. Што ж здарылася з народам, які, пачанаючы ад Аўраама, жыў ў чаканнях? Чаму, калі прышоў упрагнёны момант спаткання, адбылося разчараванне? І Хрыстос быў адрынуты народам. (Лк 17,25) Іюдэйскае грамадства не было маналітным, у ім быі розныя плыні і рухі. Адпаведна і чаканні былі розныя. Аднак аднолькавым быў вынік тых чаканняў, які раўняўся нулю. Былі садукеі, якія невядома чаго чакалі... Пасля таго  як Аляксандр Македонскі заяваваў палову свету і Іюдэя апынулася ў складзе Царства Селеўкідаў (Сірыйскае царства) і на працягу ІІІ ст. ды палову ІІ ст. д.н.Х. адбываўся ганебны працэс для народу абранага - элінізацыі іюдэі, яны былі здольныя дамовіцца з акупацыйнай уладай, пры гэтым здраджваючы інтарэсы свайго народа, але пазыставацца ўплывовай арыстакратыяй. Калі ў сярэдзіне ІІ ст.д.н.Х., пасля паўстання Макавеяў і працяглай вайны, Іюдэя здабыла самастойнасць, а саюзнікам быў абраны Рым, ды саюзнік гэты стаў аж так блізкі, што ўзяў палітычную ўладу ў свае рукі, садукеі і тут, хутка "пераабуўшыся", дамовіліся з Рымам, але не згубілі сваіх уплываў. Садукеі не верылі ва ўваскрашэнне і для іх кожная ўлада зямная была добрай. У супрацьвагу зэлінезаванаму грамадству паявіліся зілоты, якія былі гатовыя ваяваць з усімі і,  нават калі трэба, то і рэзаць ўсіх, хто сумняваўся ў магчымасці адраджэння рэальнай незалежнасці і славы Іюдэі. Яны, як і большасць грамадства ў плане палітычным, чакалі аднаўлення сапраўднага Царства Іюдэйскага, не фармальнага але рэальнага. Так як было за часоў Давіда і Саламона. З Іюдэяй лічыліся суседзі.  І цар быў царом, які не толькі меў уладу сярод сваіх, але іншыя, напрыклад, дабравольна прызнвалі моц ўлады мудрасці Саламона. А ў момант нараджэння Ісуса, Ірад Вялікі, хоць фармальна і быў царом з дазволу Рымскай імперыі, але і так мусіў будаваць святыні на хвалу Аўгуста Актавіяна Гая Юлія Цэзара Рымскага імператара. Але ж, вядома, Хрыстос разчараваў зілотаў, бо Ён прышоў значна з больш амбітнымі планамі, якія не абмяжоўваліся аднаўленнем  палітычнай ўлады Іюдэі. Былі фарысеі і кніжнікі, якія вельмі часта дакладна захоўваючы ўсе правілы знешняй рэлігійнасці звонку, ўнутры пазаставаліся вельмі далёкімі Бога, ды настолькі далёкімі свайму народу, што нават чужынец самаранін з прыпавесці Хрыста стаў бліжэйшым за іх. Памятаем хіба, як ім даставалася ад Місіі. Яшчэ былі эсэі, сектанты з Кумран. Імкнуліся быць вернымі Госпаду, часта праводзілі нібы манаскае жыццё, духоўнае ставілі вышэй матэрыяльнага, перапісвалі натхнёныя кнігі. Чакалі Місію і былі гатовыя ўступіць у змаганне са злом, але тады, калі прыйдзе Місія. І з такімі перакананнямі ізаляваліся ад грамадства. І ў выніку таксама размінуліся з Місіяй… Гэта секта па свайму духу прагадвае некаторых сучасных хрысціянаў, якія таксама імкнуцца ізалявацца ад праблемаў свету ў сценах уласных храмаў. Такі дух сектанства... А чаго чакаў сам народ? Народ чакаў збаўлення ад гэтага ўсяго, што надакучыла. Чакаў паляпшэння жыцця, чакаў шчасця. Чакаў, што хтосьці прыйдзе і ўмомант усё зменіць. Невядома як, але свята верыў, што пераменіцца ўсё. А таму, як быў такі попыт на Місію, то і прапановаў было ўдосталь. Ісус абсалютна не быў унікальным у тым, калі назваўся Божым Сынам. "Місіі" прыходзілі што які час і натоўпы людзей адчайна ішлі за імі, шукаючы Валаларства лепшага жыцця. А Хрыстос на ўсе гэтыя чаканні адказаў так: "Валадарства Божае ўнутры ў вас ёсць". (Лк 17, 21) А гэта значыць Не трэба прыстасоўвацца, як садукеі; не трэба хапацца за зброю, як зілоты; не трэба весці падвойнае жыццё ў храме і ў свеце, як фарысеі; не трэба уцякаць ад свету і хавацца за малітвамі ў храме, як эсэі ў пустыні. Не трэба, да таго ж, шукаць найлепшага блогера нібы Місію, як гэта рабілі натоўпы юдэяў ходзячы за ілжэмесіямі. Трэба зазірнуць у сваё сэрца. Знайсці там Валадарства Божае ды дазволіць яму прарастаць "парасткамі правасуддзя і справядлівасці на зямлі" (пар. Ер 33,15). Вось пры такім укладзе ніколі не размінешся з Госпадам, які ўжо блізка. @belsat_news