ГАЎНО НА ТРОНЕ І Жыў ды быў Вялікі Трон, Хто ж ня знае трону, Гэцаг, граф, ці, там, барон, Біў яму паклоны, Шляхціц, з жонкаю сваёй, Скокаў шчакаўзэлі, На навокал (вох ды ёй!) Міссісы й мамзэлі. Кожны гнуўся у дугу Ля ягоных ножак. Лёгкім быў, а меў вагу – Трон ня стол, ня ложак, Не фатэль і не ўслон, Але братам родным, Для апшніх, чуўся ён – Значыць быў народным. На Вялікім Троне князь, Як і Трон, Вялікі. Бачыў з Трону гразь і ясь, Здрады, ды разьлікі. Скок угору, плясь далоў – Гэткі крок кароны Зналі тысячы галоў, Што жылі ля трону. Князь таксама чалавек, Як і ўсе мы – людзі, Часам, марна біў і сек, Гонар клаў на грудзі, І тады, пад жах матрон, Без маны й пралазін, Пад Вялікакняжы Трон Лез Прыдворны Блазен. Ён, і моўца і пяяк, Нёс да князя словы З палыновай праўды як... Як з маны мядовай. Блазен сам свой лёс здабыў Між інтрыг шматлікіх, Ён Вялікім Трэйцім быў Каля Двух Вялікіх. Так зьмяняліся гады, Крочылі стагодзьдзі, Трон зьмяняў зады тады, Калі час прыходзіў, Не лічыў дурных варон, Бо заўжды, на разе, Прызнаваў дзьве сракі ён: Блазена і князя... ІІ Лёс закруціў у нябыт таго часу стырно. Зьнішчылі здрадныя сьмерды Вялікага Князя, Блазен сканаў, і аднойчы ўзьлезла Гаўно... Села на трон апусьцелы... зьдзівілася ўласнай адвазе, Глянула ўніз і, трымаючы гвалтам смурод, Той, што імкнуўся расправіць сьмярдзючыя скрыдлы, Раптам пабачыла: ў доле сабраўся народ, Немы, бяздумгны, бязродны, па-простаму, быдла. – Нашы на троне, – Прынюхаўся нос чарады. – Нашы на троне! – І гурт адгукнуўся і статак. – Нашы на троне!! – Зірнуў з каламутнай вады Нехта няўцямны, бяствары і брудны ў дадатак. – Вось зажывем! – Апранемся!! – Усмак пад’ямо!!! – Выб’емся ў людзі!!! – А як жа! Пры нашых на Троне!!! І засьмярдзела над зруджаным быдлам дзярмо, У самазванай, уяўнай... Вялікай Кароне... ІІІ Трон абразы не стрывў З самага пачатку: – Хто мяне падараваў Гэтаму вынятку?! Хто прадаў??! Зь якіх прычын??!! Па якім прыястве???!!! Хіба, больш няма мужчын У Вялікім Княстве???!!! Хто з вас вырас, акрыяў?!?!?! Прэч, недавяракі!!! І ў хвіліну, як стаяў, Выскачыў з-пад сракі! Долу чвякнула Гаўно, Але, кажуць людзі: – Гэта ўсё было даўно... Ці мо толькі будзе? 1998 (?). Ню-Ёрк. Прасада Кіна.