ФЕЕРВЕРКІ ВАЙНЫ Вайна ня сьвята, таму і феерверкі там не сьвяточныя а страшныя і трагічныя. Яны нясуць сьмерць. Для адных сьмерць – гэта шлях у вечны праклён і забыцьцё, для іншых – гэта шлях у вечнасьць і помнасьць. Некаторыя палеглыя ва Ўкраіне Беларускія вайскоўцы гаварылі пры жыцьці пра Вальгалу – нябёсны палац куды пасьля сьмерці трапляюць палеглыя ў бітве ваяры. Там яны працягваюць сваё ранейшае гераічнае жыцьцё. Мост паміж імі і намі – наша памяць. Памяць звычайная і памяць творчая. Памяць нашых уяўленьняў, вобразаў, асацыяцыяў. Памяць пачуцьцяў... А ў нас тым часам зімовыя сьвяты. Прыродныя феерверкі спалучаюцца са штучнымі і ў іх ёсьць сьвяточная радасьць і ёсьць боль Вальгалы. Усё залежыць ад нас і ўмоваў. Сьмяротныя зоркі – ракеты у небе начным, І трасеры па-над зямлёю, і дроны над долам, І аэразманкі, і кулі дажджом праліўным, Кілімы-касэты, і сьмерці вагністае кола... Такіх феервэркаў варожым шыхтам раздаем! Ніякай пярэрвы, пярэдыху, паўзы, прагалу. Такая батлейка, такі баявы Батл-яем! Такі наш узораны шлях у сьвятую Вальгалу. Сівер з марозам пад ногі сьлізготы кладуць, Шэрань зіхціць і завея катрынку заводзіць. Чуеш, Каляды па міннаму полю ідуць? Цераз вагонь і смурод Новы год надыходзіць. Крок, толькі крок і ў душы. і на сэрцы зіма. Горыч сябрам, боль і дальнім, і блізкім, і крэўным Крок, і ужо ні Калядаў, ні Новага году няма. Не. Яны ёсьць. Але сьвята няма. Гэта пэўна. Мы бачым і чуем жывых пры калядным стале, Па-свойму вітаем мы іх, ды па-свойму віншуем: Марозам зьвінім, віншаванкі шыфруем на шкле, Ды зьнічкі страсаем, мяцём сьнегападам-бушуем. Мы разам на гэтай бяседзе прыроды зямной, Дзе ўсё існуе у абсягах ад пекла да раю. Адной анатоміі мы, ды крыві не адной, Бо ў нашым “ЖЫВЕ!” гравітацыя роднага краю. Сп сьвятамі. Слава Ўкраіне! Жыве Беларусь! 2 сьнежня 2023 г.