КАРНІКАМ Бард Аляксандар Баль адгукнуўся на цяпершашнія падзеі ў Беларусі цудоўным, прафэсыйна бездакорна напісаным вершам пра абаронцу рэжыма й ягоную маці, дзе апошняя не разумее, як зь ейнага сыночка магло вырасьці такое “ісчадье ада” – па-нашаму: такая пякельная нелюдзь... Я бачу гэтую сытуацыю іначай. Верш доўга не пісаўся. Эмоцыі прытуплялі лёгіку. Тым часам сталі вядомымі ймёны некаторых карнікаў... У выніку: АМОНаўцу Савічу, сяржанту міліцыі Валуйскай і ім падобным прысьвячаецца... Ні кроку ў бок або назад. Там, за шчытамі, зброд. Той зброд, што зроблены праз зад, Ці неяк цераз рот. Іначай цяжка зразумець Як іх зачаць маглі? Хіба бацькі, каб злучку мець, П’янымі ўшчэнт былі? А мо навіны па БТ Ішлі хвілінай той? Ці ў пабытовым вар’етэ Балдзелі з наркатой? Няма павагі да бацькоў. І людзкіх слоў няма. Народ пазбавіўся акоў, Пазбавіўся ярма, А зброд ня можа без Лукі – Ня ўмее не лізаць: За 30 срэбных, гаўнюкі, Ідуць душыць, вязаць. Маўчаць бацькі і сваякі, Сябры – у рот вады: За 30 срэбных ад Лукі, І вось яны “плоды”. Катуюць, ціснуць з году ў год Дзясяткамі гадоў... Якім жа ўродзіцца прыплод Ад гэтых – тых пладоў? Якія вішанькі на торт, А можа на жарон, Нясе ня зроблены аборт – Па-нашаму: спарон? Шкада наперад не спазнаць Кім стануць галяшы Каб кол асінавы загнаць У бездуш ад душы. 12-22 жніўня 2020. Бярнардаў гасьцінец.