Калі й дзеля чаго старажытныя рымляны пазычылі ў нас слова кансьпірацыя я ня ведаю, як ня ведаю і таго навошта яно, гэтае слова, ім было. Што там было кансьпіраваць? Дастаткова было пагартаць падручнік па гісторыі Рымскай імпэрыі для пачатковых клясаў рабоў і прастытутак, каб пераканцца, што вечна распранутым рымлянам хапала аднадушнасьці й згоды. Ім не было чаго ўтойваць. Не было дзе хаваць. А вось нам было. Заўсёды. і палітычна, і пабытова, і вульгарна, і культурова... ці культуральна... ці культурарыстычна, ці культа-тырарыстычна... ці ўсе чатыры разам... А яшчэ рымляны сьпёрлі ў нас слова інкогніта, а грэкі – слова ананім. Не пасьпеў наш паэта ананімна напісаць ананімную паэму “Тарас на Парнасе” як грэкі таўкліся ўжо ля Вострай брамы ў чаканьні. Хацелі пазычыць, а выйшла сьпёрлі. Разам з “Энеідай навыварат”. Да чаго я ўсё гэта вам нясу? А дзеля таго, што кансьпірацыя, ананімнасьць, інкагнітошнасьць... ці інкагнімоташнасьць... ці як там яшчэ – і сёньня йстотная частка нашага жыцьця... Ня так ужо й даўно, калі ў паветры яшчэ трывала рэха спробы рэвалюцыі, напісаў я вершык... Пра Колю... Потым ізноў пра Колю... Яшчэ адзін... Потым яшчэ... Вось жа той, першы, высьлізнуў з-пад пяра, залопаў крыламі й зьнік, каб праз гэтулькі часу зьявіцца ў новым абліччы... Карацей, Кампазітар і выканаўца інкогнітЫ, аўтар відзіва – ананім, месца выкананьня – жылплошча кансьпіратыўная. НЕ ПАКІДАЙ! Не пакідай яго, Коля! Ніколі... Ёсьць у яго толькі ён з прычасонам... Ён жа цябе й прывалок, у кальсонах, Хоць бы і мусіла матка ў прыполе. Ўсё не па людзку... Шляхі эвалюцый Недзе пад Шкловам згубілі кірунак... Так і займеў наш народ падарунак – Гэту ахвяру залётных палюцый. Не пакідай яго, Коля... Міколам Быць табе, пэўна ўжо, не давядзецца. Бо аўтамат проста так не даецца. Вось яна НЕ-Беларуская школа. Вы ўжо й цяпер, Коля, сьвету чужыя, Нат абамудка* Расея ня хоча Вашай любові і вашае ж ночы, Хоць Беларусь... гэта толькі скажы ёй! Не пакідай яго... Мне дык ня шкода... Выблядкі вы. Гэта ў вас гэнэтычна... Што ж да народу і краю датычна... Гляньце вы ў вочы і краю й народу! Сьвет Беларускі наш на барыкадзе, Ўвесь на аднэй, на супольнай бо прагне Вас утапіць правасудна у багне Не дараваўшы ні здрадзе, ні... блядзі! Не пакідай! Глянь у вочы пабітых Спляжаных, згвалчаных ды нескароных! Вас, Коля, двое. Нас, Коля, мільёны. Мужных, упэўненых, спрэс самавітых! Крый вас Магіла, застацца між намі! Мы патрываем... Ды будзе няўтульна Нам ад прысутнасьці вашай агульнай... Я удавіўся б з такімі сынамі... Не пакідай... 25 лютага 2021 году. Бэрнардаў гасьцінец. Абамудка (янá) – чалавек або жывёла патворнай формы, які злучае ў сабе, больш або менш, азнакі абодвых постацей, мужской і жаночай; абамуд, сумуд. Крын.: Ластоўскі, В. Падручны расійска-крыўскі (беларускі) слоўнік / В. Ластоўскі. — Коўна: Друкарня А. Бака, 1924. Стар. 119.