ПЛАЧ САМАМАБІЛІЗАВАНАГА ЯБАЦЬКІ Зь месяц таму я запісаў на відэа песьню “Лукадрышч”. Па-сутнасьці гэта была апрацоўка і дапрацоўка дзе-якіх вульгарных, мацюжных песьняў другой паловы 20 стагодзьдзя. Выкладаць той запіс у сеціва, якраз праз мат, пакуль не гатовы. Выкладу пазьней. А сёньня песьня з той самай “Лукадрышчавай” мэлёдыяй, але на іншую тэму. Яна таксама трасяначная, таксама апрацаваная і дапрацаваная, бо псэўданародны арыгінал, месцамі, выглядаў папсаваным: недзе згубілася рыма, недзе заміналі маскалізмы, недзе нехапала завершанасьці, дапісанасьці добрай канцоўкі. Гэткім чынам, дапасаваная да сёньняшніх рэаліяў, яна атрымала парадаксальны назоў: ПЛАЧ САМАМАБІЛІЗАВАНАГА ЯБАЦЬКІ Дапрацоўка ССВ Помню у вайну гэта было, Ваяваць пайшло маё сяло, Я за імі пацягнуўся І на фроньце апынуўся Вой, браткі, чаго ж тамі ні было. Торбу я сабе такую сшыў – Гэнэрал такую не насіў! Жонка мне туды паклала Тытуню, кавалак сала, Ўпёрла сухароў, дапёрла сьліў. Кулямёты, мінамёты б’юць, Пэўна мне па шыі надаюць... Трэба, думаю, змывацца І ў кусты хутчэй хавацца, А-то яшчэ сала адбяруць. Доўга я па лесе калясіў, А затым як чорт мяне кусіў, Здуру выйшаў дзе дарога І, злавіўшы кулявога, Страціў глузд і вусну закусіў. Так нарэшце я ў шпіталь прапаў, На спружынным ложку недаспаў, Бо зь мяне абутак зьнялі, Торбу з салам адабралі, Вой, браткі, нашто ж я яе браў. З мыліцай я зьбег са шпіталю. Захавўся ў полі ў канаплю. Тут такая рэч паўстала, Што прыйсьці дамоў бяз сала – Гэта як бяз мыла у пятлю. Дык, даруй, каханая, даруй, І па мне прапалым не гаруй. Ёсьць жа сальныя краіны А, хоць там і буржуіны, Ты хаця б як-небудзь эмігруй. 29 кастрычніка 2022 Малюнак на застаўку ўзяты з Інтэрнэт-старонкі https://shurigin.livejournal.com/177226.html