Аб Пачатках Полацка У беларускім гісторыка-культурным дыскурсе Полацк мае першаснае і фундаментальнае значэнне: ад яго наш народ вядзе свой адмысловы „нацыянальны радавод”. Ранняй гісторыя ўрбаністыкі Полацка падзяляецца на тры перыяды: 1) палачанскі (славянскі) (VIII – I пал. X ст.); 2) варажскі (50-70-я гады X ст.); 3) княжаскі (90-я гады X ст. – I пал. XI ст.). Сапраўднае гарадское жыццё ў Полацку з'яўляецца ў апошніх дзсяцігоддзях Х ст. Пры князе Ізяславе Ўладзіміравічы, сыне Рагнеды і ўнуку Рагвалода, і безперапынна развіваецца ў першай палове ХІ ст. – у часы княжання Брачыслава Ізяславіча і Усяслава Брачыславіча. Горад лакалізуецца і будуецца на новым месцы раней актыўна не заселяным – на тэрыторыі сучаснага Верхняга замка (дзе будуецца велічны Сафійскі Сабор) і прымыкаючых да яго Вялікага пасада і Запалоцця. У часы Усяслава працэс урбанізацыі Полацка скончваецца і горад набыў высокі статус сталіцы Полацкай Русі, незалежнай ад Кіеўскай Русі і Навўграродскай Русі.