У гісторыі Беларусі ёсць адзін перыяд, які вельмі падобны тыпалагічна па зместу да вядомага серыялу “Гульня тронаў”, зняты на падставе цыклу раманаў-фэнтазі амерыканскага пісьменніка Джона Рэйманда Рычарта Марціна “Песнь ільду і вагня”. Ідзе гаворка пра шматгадовую барацьбу нашчадкаў Усяслава за полацкі трон ў сярэдзіне ХІІ ст. Ва ўнутрыдзяржаўнай дынастычнай вайне ў Полацкай зямлі – ГУЛЬНЕ ТРОНАЎ - найбольш актыўнымі былі наступныя ўдзельнікі: клан Рагвалода Барысавіча, клан Расціслава Глебавіча, клан Усяслава Васількавіча; полацкая, мінская, друцкая і віцебская абшчыны, кожная на чале са сваім вечам – як унутранныя сілы; Ізяслаў Мсціслававіч кіеўскі, Расціслаў Мсціслававіч князь смаленскі і Святаслаў Ольгавіч князь чарнігаўскі – як вонкавыя сілы. Характэрна, што хоць Полацк і намагаўся захаваць гегемонію ў дзяржаве ў 50-60-х гадах ХІІ ст., князі на яго троне мяняліся не толькі воляю палачанаў, а галоўным чынам з ініцыятывы ўдзелаў Полаччыны, якія змагаліся за дамінаванне ва ўсёй Полацкай зямлі. У выпадку поспеху, падпарадкаванне Полацку значна ўзмацняла палітычна і Менск, і Друцк, і Віцебск, давала ім панаванне на Дзвіне, па якой ішоў актыўны міжнародны гандаль з балтыйскімі краінамі і Кіевам на поўдні. Пасля падзей 1167 года Полацкае княства і полацкія князі, зноў з’яўляюцца на старонках летапісаў эпізадычна, часцей як саюзнікі той ці іншай палітычнай сілы на Русі. Вельмі падрабязна апісаны ў крыніцы, сам па сабе перыяд дынастычнай вайны паміж нашчадкамі Усяслава з’яўляецца з аднаго боку тыповым для Русі таго часу, але з іншага боку ўнікальным, бо гэта была барацьба ўнутры дынастыі, якая доўгі час была абсалютна незалежнай ад цэнтральнай улады у Кіеве.