Юры Дракахруст – пра ацэнкі ўкраінскай выбарчай кампаніі прэзыдэнтам Беларусі і нобэлеўскай ляўрэаткай. *Уся справа ў грашах – тлумачэньне добрае, але недастатковае *Лукашэнка – кансэрватар у сваіх густах, Парашэнка – вядомы, звыклы, Зяленскі – чужы, марсіянін *Чым далей Кіеў ад Расеі і бліжэй да Захаду, тым зручней Лукашэнку *Лукашэнка крыху зьмякчыў свае ацэнкі, магчыма, Крэмль выказаў раздражненьне яго тролінгам *Паводле Алексіевіч, Зяленскі стылёва чужы і Пуціну, і Лукашэнку, ён паказвае ім будучыню, у якой іх ужо ня будзе Абы не Парашэнка – такі мэсыдж наконт украінскіх выбараў пасылаў Крэмль і перад першым турам і цяпер, перад другім. Беларусь – найбліжэйшы саюзьнік Расеі, некаторыя кажуць, сатэліт. І што ж кажа лідэр гэтага расейскага саюзьніка? Гэць Парашенку? Не, зусім наадварот. Напачатку 1 сакавіка ён заявіў, што Парашэнка выйграе выбары. А учора паўтарыў гэты прагноз у інтэрвію турэцкаму інфармацыйнаму агенцтву, сказаўшы – я схільны думаць, што пераможа ўсё ж Парашэнка. «Ён павінен зрабіць усё для таго, каб народ падтрымаў яго», - параіў калегу прэзыдэнт Беларусі. Лукашэнка адзначыў таксама, што ва Ўкраіне нямала людзей галасуе за Зяленскага, думаючы, што «галасаваць фактычна няма за каго». «Хай мне прабачаць украінцы, але хачу ім сказаць: калі няма за каго галасаваць, то і галасаваць ня трэба, — параіў Лукашэнка. — Навошта галасаваць за чалавека, у якім ты ня ўпэўнены». Разрыў шаблёну, праўда. Пікантнасьці, парадаксальнасьці сытуацыі надае тое, што днямі за Зяленскага выказалася пісьменьніца, нобэлеўская ляўрэатка Сьвятлана Алексіевіч, жорсткая апанэнтка і Лукашэнкі, і Пуціна, крытык расейскай палітыкі адносна Ўкраіны. Чаму так, чаму для Лукашэнкі лепшы Парашэнка? Папулярнае ў нашых краях тлумачэньне – уся справа ў грашах, у бабках. Ёсьць розныя цікавыя схемы паставак бэнзіну ва Ўкраіну, галаваломныя схемы паставак вугалю і шмат чаго іншага і смачнага. Вось і Медзьвядчук для нечага зачасьціў у Менск. Кум Пуціна, як яго называюць. Але зусім не чужы чалавек і Парашэнку. Тлумачэньне добрае, але няпоўнае. Не ў грашах шчасьце. Стыль – гэта чалавек. Лукашэнка – кансэрватар паводле жыцьцёвай філязофіі, ён, здаецца, ганарыцца сваёй олдскульнасьцю. Усё ў сьвеце мяняецца да горшага. Парашэнка – звыклы, вядомы. Як і Медзьвядчук, і Пуцін. А што Парашэнка – за Захад, а Лукашэнка – за Расею, дык якая розьніца? Чалавек – гэта стыль. А Зяленскі – ня толькі кот у мяху для Лукашэнкі, ён для яго чужы, марсіянін. Ёсьць і яшчэ адзін, досыць парадаксальны матыў. Чым далей Кіеў ад Расеі і бліжэй да Захаду, тым зручней Лукашэнку. З усіх прэзыдэнтаў Украіны самыя лепшыя адносіны ў Лукашэнкі былі зь лідэрам «памаранчавай» рэвалюцыі Віктарам Юшчанкам. А ледзь ня самыя кепскія – з прарасейскім Віктарам Януковічам. Пакуль Расея і Ўкраіна ваююць, Лукашэнка – міратворац, найразумнейшы з трох братоў, які карыстаецца іх сваркай. Ну а як сварка стане прынамсі менш жорсткай і небясьпечнай? Лукашэнка стане менш дарагім і патрэбным для абодвух. Палітычны разьлік, нічога асабістага. Яўныя сымпатыі да Парашэнкі – гэта, апроч іншага, і такі лёгкі тролінг расейцаў, зь якімі ў Лукашэнкі ў самога цяпер няпростыя адносіны. Праўда, сёньня Лукашэнка ўжо крыху скарэктаваў свой прагноз, маўляў, «узьнялі гвалт, што быццам Парашэнка мне сябар, а Зяленскі – вораг, а што, актор ня можа быць прэзыдэнтам?» Ды можа, зразумела. Як і прэзыдэнт можа быць акторам. Чаму Лукашэнка «адкаціў»? Ну, можа, з Масквы выказалі меркаваньне, што ў тролінгу варта ведаць меру. Ну а чаму Алексіевіч падабаецца Зяленскі? Мяркую, што не з прычыны яго сапраўдных поглядаў, пра якія мала што вядома. А з прычыны стылю. Паводле Алексіевіч, Зяленскі – стылёва чужы і Пуціну, і Лукашэнку, ён паказвае ім будучыню, у якой іх ужо ня будзе.