Ты гучна казаў: "Я выхаджу!" Вырадкі цябе забілі, але волю тваю не зламалі. Увесь беларускі народ табе пакланіўшыся, Змагаўся за праўду і веру ў свабоду. Кроча наперад мы казалі: "Я выхаджу!" Прабач, што зло мы не спынілі. Нас як цябе: на вуліцах усіх білі, Садзілі ў турмы, але не зламалі. Заходжу ў ліфт - а фота тваё кліча: "Я выхаджу!" Ты выразна глядзіш са столі на мяне, Як быццам бы з нябёс ка мне спусціўся, Ты як анёл, стаў побач у строй. Гляджу на цябе і малюся: "Я выхаджу!" Як ты, не баюся і не здаюся. Твой позірк са столі мяне натхняе, А ліфт у царкву ператварае. Чатыры гады сышло, але чую цябе: "Я выхаджу!" Выява твая ў ліфту, мая памяць святая. Блакітныя вочы твае, усміхаясь з нябёс, Кіруюць наперад змяняе мой лёс. Цяпер, як і ты, кожны дзень я крычу: "Я выхажу!" Пакуль сябры побач ідуць, мае сэрца трымае рытм. З кожным крокам мой шлях усё цвярдзей і мацней. Мы ідзем з перамогай, да святла за свабодай. Памятаю, як уся Беларусь крычала: "Я выхаджу!" Я мару аб роднай зямлі без кайданоў. Твой позірк са столі мне шлях асвятляе, Ты жывы — наш маяк, наш агонь незямны!!!