Павел Сапега быў вядомым ваенным і дзяржаўным дзеячам Вялікага Княства Літоўскага, які нарадзіўся прыкладна ў 1610 годзе. Ён быў чацвёртым сынам старасты Яна Сапегі і атрымаў адукацыю ў Еўропе, вярнуўшыся на Радзіму ў 1631 годзе. Сапега ўдзельнічаў у Смаленскай вайне, дзе вызначыўся мужнасцю і атрымаў ўзнагароду ад караля Уладзіслава. У 1638 годзе ён стаў абозным вялікім літоўскім, а пасля смерці Віцебскага ваяводы ў 1648 годзе быў прызначаны на гэтую пасаду. Сапега ўдзельнічаў у некалькіх значных бітвах, уключаючы бітвы пад Лоевам і Берасцечкам, дзе яго дзеянні былі высока ацэненыя каралеўскім прывілеем. У пачатку вайны ВКЛ з Маскоўскім княствам у 1654 годзе ён збіраў войскі ў Брэсце, укладаючы ў іх свае асабістыя сродкі. У 1655 годзе Сапега ўступіў у вайну, адкінуўшы маскоўскую армію пад Брэстам.