ZRAMY. Маладыя паэты Беларусі і іх вершы: партрэт пакалення. https://wir.by/be/collection/zramy На балконе Это не я сижу на балконе в осенний зной. Вось сядзіць Акудовіч (ды няма яго побач са мной), У шэрай світцы Драздовіч з падзорнай трубой, Караткевіч з Брылём і Гілевіч (мы кульнулі яшчэ па адной, Так паснулі… І плыве карабель над Дзвіной). Это не я сижу на балконе в осенний зной. А хто ж гэта сядзіць? Побач кат і ахвяра, і следчы… А хто ж гэта ляціць, перагнуўшыся цераз парэнчы? А хто ж гэта за спінай стаіць у накрухмаленым фрэнчы? А хто ж гэта ад болю ў грудзёх у адзіноце канае і енчыць? Это не я сижу на балконе в осенний зной. Я стаю на пероне, а ў апошнім вагоне, а ў таварным вагоне Мне Мікуліч махае рукой. ”Стой! Стой! Стой!”, – Так крычу я яму наўздагон. І знікае таварны вагон. Гэта сон. Гэта сон, што ўзлюляны быў морам, ён народжаны Томасам Морам, Гэты востраў ахутаны горам, як таёжны барак “Беламорам”. Это не я сижу на балконе в осенний зной. Тут сядзелі Гэршон і Нехама, сустракалі Сукот ў будане. Замест штэтла глыбокая яма, а ці хопіць нам месца на дне? Помніш змрочны шынок у Абрама, дзе шукалі мы праўду ў віне? Не шукай у сінагозе міньяна: не сышліся ў цане на вайне. Это не я сижу на балконе в осенний зной. Што мне ваша асенняя спёка? Я лячу на празрыстых аблоках, І пейзаж мне не муляе вока, а навокал крыштальны спакой. Крочыў я ў лабірынтах спакусы і шукаў з ліхтаром беларуса, Але ўраз гэты шлях апынуўся мураўёўскай на шыі пятлёй. Што мне ваша асеннняя спёка, Томас Мор і апошні вагон? Я сяджу на празрыстых аблоках. Ты выходзіш паліць на балкон.