ZRAMY. Маладыя паэты Беларусі і іх вершы: партрэт пакалення. https://wir.by/be/collection/zramy апалі рукі на мяккае, бэжавае, ніжэй, у белае, рэзкае, супраціўляльнае, у стазіс. маятнік зломлены быў мэтэора тушэ прыкладна ў месцы, дзе фраза гукаецца ў фразе. прыкра ня ў месы часы скрэбсьці ногцям залоцьце, у развагах, адкуль будзе суд, ад Пяруна ці Дзэўса - прыкра їз лесу їсьці ї ніколі з яго ня выходзіць у паўторы маўчаньня ў адказ на «куды ты падзеўся?» першы ўдар — моцны, ён дробіць на цукар усю касмалоґію; другі паказаў, што ї першы быў хІба што рэхам; трэцяга жа ня было, бо ў чарзе зноў спрачаюцца Богі, ї маланка штодзён, штохвіліну, ня можа стаць вехай. а ў чаканьні ў першага тэмпература — пяшчынкі зьліваюцца ў кубік; нумар два, аглухаючы, мямліць, што ёсьць толькі вечнасьць. сьвятло розных вачэй пакрывае то самае месца налёту на зубе. тут Бог — гэта любоў, ну а ґвалт — гэта пацешна! тут і розьніца ў мовах — пытаньне з адказам, залежна ад працы снароўкі, розьніца ў станах тлумачыцца фізікай, й, ясна, здаровым сэнсам: у прынцыпе, механізм працы вельмі нагадвае працу духоўкі, праблема тут толькі адна — ня ты пячэш кексы. ня ты прыязжаеш у горад, ня ты коліш вачыма фасады, ня ты носам клюеш у машыне, што торыць на карце хады, ня зьбіраеш карцінку, фасуючы кадры — манаду за манадай ї што самае сумнае — з’язжаеш таксама ня ты. з’язджае бязморфная жыжа пачуцьцяў, як можна сказаць, што з’язджае. яна ясі хлеб, выстаўляючы слова сваім парасонам. Твае рукі былі так блізка, я чуў як яны дрыжалі... а прыхаджане палілі ладан - запахла азонам.