Сяржук Сокалаў-Воюш чытае верш Янкі Купалы “Прарок” (1912) #незагаснуцьзоркіўнебе - паэтычная хрэстаматыя да 90-годдзя заснавання Саюза беларускіх пісьменнікаў 👉 Усе творы https://youtube.com/playlist?list=PLTNXoooE0nRZYo4u2yyRtorzQIYLVi2P7 🔳 Сяржук Сокалаў-Воюш — беларускі паэт, перакладчык, спявак-бард, кампазітар. Адзін з заснавальнікаў беларускамоўнай плыні ў аўтарскай песні. Аўтар песень для шэрагу гуртоў. Аўтар гімна партыі БНФ "Фронт". Нарадзіўся ў 1957 у в. Астроўшчына на Віцебшчыне ў сям'і настаўнікаў. Скончыў БДУ (філалогія) ў 1985 г. З 1988 па 1990 год загадваў літаратурнай часткай лялечнай трупы Беларускага дзяржаўнага акадэмічнага тэатра імя Якуба Коласа (Віцебск). З 1990 сябра Саюзу Пісьменнікаў СССР. З 1991 года жыве ў ЗША. Аўтар зборніка паэзіі «Кроў на сумётах» (1989), п'есы-казкі «Свецяць, свецяць зорачкі…» (пастаўлена ў 1989 г.), аўтар кнігі «Крывавы памол» і паэмы «Мяккі знак». Пераклаў на беларускую мову п'есы Л. Андрэева «Манумент», «Любоў да бліжняга», асобныя творы ўкраінскіх, польскіх пісьменнікаў. Выступае як аўтар і выканаўца сваіх песень. У дыскаграфіі альбомы "Нефармальны беларус" (2001) і "Песьні лісоўчыкаў" (2006). 🔲 Янка Купала (Іван Дамінікавіч Луцэвіч (1882-1942) — беларускі паэт, драматург, публіцыст, перакладчык, адзін з заснавальнікаў новай беларускай літаратуры і літаратурнай мовы. Народны паэт Беларусі (1925). Акадэмік АН Беларусі (1928), АН Украіны (1929). Адлюстраваў характар і светаразуменне беларускага народа, стварыў яркія вобразы сялянскага быту і гістарычнага мінулага. Жанрава-стылявыя формы, увасобленыя ім, сталі класічнымі асновамі беларускай лірыкі, эпасу, драматургіі і публіцыстыкі. #беларускаялітаратура #купала Сярод маны, сярод насмешкаў, Знак нейкі тулячы к грудзям, Ішоў прарок пясчанай сцежкай З навукай новаю к людзям. Праціўны вецер лез у вочы І плачам пеў, як дзіцянё, Звяр’ё зубамі йграла ўночы, Днём выла ў небе груганнё. А ён, не знаючы граніцаў, Ішоў, хістаючысь наўслонь; Агонь біў толькі з-пад зраніцаў, Вялікіх праўд святы агонь. Душа палала дзіўным жарам, Бы з зораў выснутая ніць, Што свет магла б сваім пажарам Абвіць і к сонцу ўваскрасіць. Ужо з сваім аклічным словам Прарок далёка быў вядом, Народу шмат збудзіў к дням новым, Даў славу братнюю братом. Аж так дасяг — аквечан хвалай — Зямлі забранай сумных хат, Дзе царства цемры панавала, Дзе сілу ўзяў над катам кат. Народ змарнеўшы таго краю Свайго на’т імені не знаў, Як непатрэбшчына якая, Гібеў на свеце і канаў. Галовы людзі пахіліўшы, Зямлю капалі, як краты, Ўтапіўшы ў мёртвай ночнай цішы Усе жаданні яснаты. Прарок — пасол святла — ў загону Людзей убачыўшы такім, Маячыць стаў ім, як шалёны, Прарочым голасам сваім: «Паўстаньце, рабскія натуры, Пакіньце свой адвечны сон, Загаманіце віхрам, бурай, Каб ажна дрогнуў ваш палон! Глядзіце: прадзедавы косці Ў зямлю калісь за вас ляглі, А вы, як збэшчаныя госці, Пракляццем сталі той зямлі. Дзе вашы песні жыватворны? Дзе ў вас прарокі й дудары, Што над пагібельнасцяй чорнай Віталі б полымем зары? Забылі ўсё, згубілі долю, Змяшалі славы цвет з гразёй І запрадаліся ў няволю, З душой і скурай счэзлі ў ёй. Пара у рукі браць паходні, Ўставаць, ісці, ноч рассвятляць! Бо што не возьмеце сягоння, Таго і заўтра вам не ўзяць. Назло крывавым перашкодам Скідайце ёрмы, клічце сход, І дайце знаць другім народам, Які вы сільны йшчэ народ! За мной, за мной, забраны людзе! Я добрай доляй послан к вам І знаю, што было, што будзе, І вас у крыўды не аддам». Так гаварыў і з рабства клікаў Людзей на волю той прарок, Ждучы з трывогаю вялікай Ад іх адказу неўнарок. А людзі, глянуўшы на сонца, Адказ казалі грамадой: — Па колькі ж нам дасі чырвонцаў, Калі мы пойдзем за табой?